Οι «καμπάνες»
είναι έτοιμες να «ηχήσουν» και φυσικά δεν αναφέρομαι μονάχα σε αυτές τις
εκκλησίας ,αλλά σε καμπάνες εκλογικές, ευρωπαϊκές και οικονομικές που τίθεται
εν αμφιβόλω το κατά πόσο θα είναι «χαρμόσυνες»
η «πένθιμες». .Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ,ότι έχουμε μια διπλή εκλογική
αναμέτρηση μπροστά μας, με ευρωεκλογές ,οι οποίες θα αποτελέσουν εφαλτήριο για
το πολιτικό γίγνεσθαι ,αλλά και δημοτικές-περιφερειακές εκλογές το αποτέλεσμα
των οποίων είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για την κυβέρνηση και όχι μόνο.
Στην
ήδη ταραγμένη και ρευστή πολιτική
σκηνή το πρωτογενές πλεόνασμα και το «μερικώς» μοίρασμα του ,σε ευαίσθητες
κοινωνικές ομάδες αποτελεί το βασικό «αντίβαρο» στην επερχόμενη «ανάπτυξη», μια
εξέλιξη απόλυτα θετική για κάποιους ,απόλυτα
ανεπαρκής όμως για τους περισσότερους ,εάν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον είμαστε
και με τη «βούλα» η πρώτη σε φτώχεια χώρα ,σε όλη την Ευρώπη!!! Και εύλογα
αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν όλοι εκείνοι που κόμπαζαν προ μερικών μηνών στη
βουλή ,ότι δεν θα επέτρεπαν να γίνει η Ελλάδα «Μπαγκλαντές».
Η έξοδος στις αγορές μπορεί να είναι σίγουρα
μια πρώτη θετική εξέλιξη, κατά πόσο όμως θα είναι ικανή να αναστρέψει την
κάκιστη πορεία μας , δίχως να έχουν γίνει βασικές διαρθρωτικές αλλαγές και
ενδεχομένως δίχως τα βασικά
προαπαιτούμενα για να μπορέσει να μας βοηθήσει «επί της ουσίας», και όχι
«τυπικά» και με «χρονικό πλαφόν»?
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει άρδην σε όλη την
Ευρώπη με την άνοδο της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες και αυτό μόνο τυχαίο δεν
μπορεί να χαρακτηριστεί. Δεν είναι λίγοι οι ευρωπαίοι πολίτες που εμφανώς
δυσαρεστημένοι από την καθημερινότητα τους ως «ευρωπαίοι» αναπολούν τις «παλιές
καλές μέρες» που κυριαρχούσε το εθνικό τους νόμισμα «βλαστημώντας» τις
νομισματικές ενοποιήσεις. Μεταξύ αυτών
φυσικά συγκαταλέγονται και οι Γερμανοί που αναπολούν τις εποχές που κυριαρχούσε
το μάρκο ως νομισματική μονάδα ,και φυσικά και εμείς οι Έλληνες που
«νοσταλγούμε» ολοένα και περισσότερο την ελληνική μας δραχμούλα. Επόμενο και
εύλογο είναι να υπάρχει λοιπόν μια έκδηλη ανησυχία και αβεβαιότητα για το
μέλλον καθώς αυτή η «απέχθεια» προς το ευρώ δεν είναι «απέχθεια» ως προς το
ίδιο το νόμισμα ,αλλά ως προς τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και ακολουθούνται
από την ευρωπαϊκή υιοθέτηση του και έπειτα.
Και ερχόμαστε στις αγορές και δη στις
ευρωπαϊκές, που οδεύουν πιότερο στον
όλεθρο παρά στην ανάκαμψη ,αποτέλεσμα όλων αυτών που ήδη αναφέραμε αλλά και τις
ανετοιμότητας που επέδειξαν να ελιχθούν στο νέο γίγνεσθαι πραγμάτων, αλλά και
χαρη βέβαια στην στείρα πολιτική «στενοκεφαλιά» ορισμένων κρατών ,που θεωρώντας
ότι προασπίζουν τα «καλά και συμφέροντα»
των χωρών τους «έσπρωξαν» την Ευρώπη ένα βήμα πιο κοντά στη διάλυση. Δεν είναι
διόλου τυχαία η συγκυρία κατά την οποία οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές
«πιέζουν» για αλλαγή πολιτικών και
οικονομικών αποφάσεων ,βλέποντας την «ώρα της κρίσης» να πλησιάζει όλους
επικίνδυνα. Ο χρόνος που απομένει πλέον ελάχιστος και πρέπει τάχιστα να
αναρωτηθούμε και να πράξουμε το τι θέλουμε ως Ευρώπη ,ως Ελλάδα ,ως πολίτες. Διότι
η μέχρι τώρα πορεία μας «έβγαλε» σίγουρα από τον «δρόμο» που θα θέλαμε, ή που μας
υποσχέθηκαν ότι θα είχαμε, σίγουρα όμως
πιο «ώριμοι» και λιγότερο «εύπιστοι» πια , μπορούμε να «διαλέξουμε» που και πως
θέλουμε να πορευτούμε.
