Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017
Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017
Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017
Κάθε επανάσταση, κερδίζεται μέσα από τα όχι..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Ολη η ζωή μας είναι συνυφασμένη απο επιλογές και διαδρομές.
Πράγματα ,καταστάσεις ,άνθρωποι και βιώματα μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα ,σε κάθε ανάσα ,σε κάθε βλέμμα και λέξη.
Είναι οι καταφάσεις και οι αρνήσεις μας αυτά που μας καθορίζουν.
Πιό πολύ βέβαια σε καθορίζουν οι αρνήσεις σου.
Το ναι είναι η πιο απλή εκδοχή και επιλογή ίσως
Στα όχι σου κρίνεσαι όμως.
Αυτά είναι που δύσκολα λέγονται και υποστηρίζονται.
Αυτά έχουν μεγαλύτερη αξία και πληγές.
Τα όχι που είτε είπε ς φωναχτά είτε κάποιες φορές ούρλιαζαν μέσα σου και σε “ανάγκασαν ” να τα ακολουθήσεις.
Η άρνηση σου και το πείσμα σου να προχωρά ς παρακάτω σε αυτά που θεώρησες σωστά.
Δεν έχει σημασία αν δεν ήταν όλα σωστές επιλογές.
Τα όχι σου σε σημάδεψαν και σε έκαναν αυτό που είσαι.
Είναι βέβαια και αυτά που πληρώσες περισσότερο απο καθετί.
Γιατί για να πεις όχι όταν η καρδιά αποζητά και λαχτάρα το ναι ,θέλει ανάστημα και κοτσια.
Για να πεις όχι και να το υποστηρίξεις ή να το τηρήσεις θέλει δύναμη και αντοχή.
Μια μέρα λοιπόν σαν αυτή ας γιορτάζουμε τα δικά μας ΟΧΙ .
Ας σκεφτούμε έστω και λίγο ,ότι αυτά μόνο κερδισμένους μας έχουν βγάλει.
Ακόμη και σε μάχες που φαινομενικά ήταν χαμένες.
Αν έμαθα να λέω κάτι αυτά τα χρόνια είναι το εξής :το ναι που θα σου πω εύκολα μπορεί να γίνει όχι ,αλλά ποτέ δεν θα συμβεί το αντίστροφο.Αυτό είναι και το μότο μου.
ΟΧΙ λοιπόν σε άνθρωπους που δεν μας αξίζουν.
ΟΧΙ σε καταστάσεις και πράγματα που μας προσφέρουν μόνο θυμό ή θλίψη.
ΟΧΙ σε χαμένες μάχες που αφήνουν μόνο απωθημενα και πληγές.
ΟΧΙ σε ότι μας γεμίζει μιζέρια και συννεφιά.
Ενα μεγάλο ΝΑΙ σε ότι μας κάνει να χαμόγελαμε και μας γεμίζει ζωή. Μόνο σε αυτό .Μόνο για αυτό το ΝΑΙ αξίζουν όλα τα ΟΧΙ του κόσμου .Αν δεν το έχεις βρει…κάπου εκεί είναι ..στο δρόμο….
Πράγματα ,καταστάσεις ,άνθρωποι και βιώματα μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα ,σε κάθε ανάσα ,σε κάθε βλέμμα και λέξη.
Είναι οι καταφάσεις και οι αρνήσεις μας αυτά που μας καθορίζουν.
Πιό πολύ βέβαια σε καθορίζουν οι αρνήσεις σου.
Το ναι είναι η πιο απλή εκδοχή και επιλογή ίσως
Στα όχι σου κρίνεσαι όμως.
Αυτά είναι που δύσκολα λέγονται και υποστηρίζονται.
Αυτά έχουν μεγαλύτερη αξία και πληγές.
Τα όχι που είτε είπε ς φωναχτά είτε κάποιες φορές ούρλιαζαν μέσα σου και σε “ανάγκασαν ” να τα ακολουθήσεις.
Η άρνηση σου και το πείσμα σου να προχωρά ς παρακάτω σε αυτά που θεώρησες σωστά.
Δεν έχει σημασία αν δεν ήταν όλα σωστές επιλογές.
Τα όχι σου σε σημάδεψαν και σε έκαναν αυτό που είσαι.
Είναι βέβαια και αυτά που πληρώσες περισσότερο απο καθετί.
Γιατί για να πεις όχι όταν η καρδιά αποζητά και λαχτάρα το ναι ,θέλει ανάστημα και κοτσια.
Για να πεις όχι και να το υποστηρίξεις ή να το τηρήσεις θέλει δύναμη και αντοχή.
Μια μέρα λοιπόν σαν αυτή ας γιορτάζουμε τα δικά μας ΟΧΙ .
Ας σκεφτούμε έστω και λίγο ,ότι αυτά μόνο κερδισμένους μας έχουν βγάλει.
Ακόμη και σε μάχες που φαινομενικά ήταν χαμένες.
Αν έμαθα να λέω κάτι αυτά τα χρόνια είναι το εξής :το ναι που θα σου πω εύκολα μπορεί να γίνει όχι ,αλλά ποτέ δεν θα συμβεί το αντίστροφο.Αυτό είναι και το μότο μου.
ΟΧΙ λοιπόν σε άνθρωπους που δεν μας αξίζουν.
ΟΧΙ σε καταστάσεις και πράγματα που μας προσφέρουν μόνο θυμό ή θλίψη.
ΟΧΙ σε χαμένες μάχες που αφήνουν μόνο απωθημενα και πληγές.
ΟΧΙ σε ότι μας γεμίζει μιζέρια και συννεφιά.
Ενα μεγάλο ΝΑΙ σε ότι μας κάνει να χαμόγελαμε και μας γεμίζει ζωή. Μόνο σε αυτό .Μόνο για αυτό το ΝΑΙ αξίζουν όλα τα ΟΧΙ του κόσμου .Αν δεν το έχεις βρει…κάπου εκεί είναι ..στο δρόμο….
Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017
Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017
Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017
Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017
Όταν η υπομονή τελειώσει, η φυγή είναι οριστική..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Η υπομονή είναι αρετή λένε.
Ναι αλλά πόση;
Γιατί καλή είναι και η υπομονή αλλά παν μέτρον άριστον, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα μονόπλευρα ένα πράγμα.
Κάποια στιγμή “πεθαίνει” ,νομοτελειακα.
Πάντως οι υπομονετικοί άνθρωποι σαν και μένα έχουμε ένα ακόμη χρυσό πλεονέκτημα.
Και δεν το αποκαλω τυχαία έτσι!
Λέγεται σιωπή.
Βλεπεις μιλαμε λίγο όταν κάνουμε υπομονή ,ζυγίζοντας τα πράγματα και περιμένοντας απλά να δούμε που θα φτάσει η ασυδοσία του άλλου .
Μη γελιέσαι λοιπόν νομίζοντας ότι πρόκειται για αδυναμία .
Μη νομίζεις ότι η ανοχή μας είναι εκμεταλλεύσιμη και κυρίως ανεξάντλητη.
Όλα γίνονται έχοντας πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς γίνεται γύρω μας.
Μη βιάζεσαι λοιπόν να με κατατάξεις στην κατηγορία των απανταχού μαζοχιστών.
Το ότι επιλέγω να δίνω χρόνο και ευκαιρίες δεν με κάνει ηλίθια ,απλά ανεκτική .
Κατανοω οτι ειμαστε ολοι ανθρωποι με ελαττωματα και αδυναμιες.
Το μέχρι πιο σημείο αυτό θα το δεις πρακτικά .
Τι εννοώ;
Όταν θα πατήσεις πολλάκις τις κόκκινες μου γραμμές ,έχοντας πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς πράττεις ,νομίζοντας ότι για ακόμη μια φορά δεν θα υπάρξουν συνέπειες.
Γιατί ενα πράγμα δεν μπορεί να προβλεφθεί σε μας τους λεγόμενους υπομονετικους ,το πότε θα γίνει η έκρηξη.
Γιατί ναι, συνήθως γίνεται με τρόπο και σε χρόνο που κανείς δεν υπολογίζει και περιμένει.
Και ξέρεις ε; η έκρηξη όταν έλθει είναι τόσο ισχυρή που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της όπως ο τυφώνας.
Δεν μπορείς να τη σταματήσεις ,δεν μπορείς να την ελέγξεις και φυσικά δεν μπορείς επ ουδενί να τη διαχειριστές ή να διαμαρτυρηθείς για αυτήν.
Φοβού λοιπόν το θυμό του υπομονετικου που θα ξεσπάσει.
Που θα χει δεχτεί τα παντα αδιαμαρτύρητα , αλλά στην τελευταία μικρή σου σπρωξια θα πει ως εδώ.
Ναι αλλά πόση;
Γιατί καλή είναι και η υπομονή αλλά παν μέτρον άριστον, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Δεν μπορεί να λειτουργεί για πάντα μονόπλευρα ένα πράγμα.
Κάποια στιγμή “πεθαίνει” ,νομοτελειακα.
Πάντως οι υπομονετικοί άνθρωποι σαν και μένα έχουμε ένα ακόμη χρυσό πλεονέκτημα.
Και δεν το αποκαλω τυχαία έτσι!
Λέγεται σιωπή.
Βλεπεις μιλαμε λίγο όταν κάνουμε υπομονή ,ζυγίζοντας τα πράγματα και περιμένοντας απλά να δούμε που θα φτάσει η ασυδοσία του άλλου .
Μη γελιέσαι λοιπόν νομίζοντας ότι πρόκειται για αδυναμία .
Μη νομίζεις ότι η ανοχή μας είναι εκμεταλλεύσιμη και κυρίως ανεξάντλητη.
Όλα γίνονται έχοντας πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς γίνεται γύρω μας.
Μη βιάζεσαι λοιπόν να με κατατάξεις στην κατηγορία των απανταχού μαζοχιστών.
Το ότι επιλέγω να δίνω χρόνο και ευκαιρίες δεν με κάνει ηλίθια ,απλά ανεκτική .
Κατανοω οτι ειμαστε ολοι ανθρωποι με ελαττωματα και αδυναμιες.
Το μέχρι πιο σημείο αυτό θα το δεις πρακτικά .
Τι εννοώ;
Όταν θα πατήσεις πολλάκις τις κόκκινες μου γραμμές ,έχοντας πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς πράττεις ,νομίζοντας ότι για ακόμη μια φορά δεν θα υπάρξουν συνέπειες.
Γιατί ενα πράγμα δεν μπορεί να προβλεφθεί σε μας τους λεγόμενους υπομονετικους ,το πότε θα γίνει η έκρηξη.
Γιατί ναι, συνήθως γίνεται με τρόπο και σε χρόνο που κανείς δεν υπολογίζει και περιμένει.
Και ξέρεις ε; η έκρηξη όταν έλθει είναι τόσο ισχυρή που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της όπως ο τυφώνας.
Δεν μπορείς να τη σταματήσεις ,δεν μπορείς να την ελέγξεις και φυσικά δεν μπορείς επ ουδενί να τη διαχειριστές ή να διαμαρτυρηθείς για αυτήν.
Φοβού λοιπόν το θυμό του υπομονετικου που θα ξεσπάσει.
Που θα χει δεχτεί τα παντα αδιαμαρτύρητα , αλλά στην τελευταία μικρή σου σπρωξια θα πει ως εδώ.
Γιατί μετά το ξέσπασμα του τυφώνα δεν υπάρχει γυρισμός , μόνο χαλασμός.
Αν με φτάσες εκεί δεν θα υπάρξει επιστροφή, μόνο ολική διαγραφή από τη ζωή μου και τέλος.
Οτάν εξαντληθεί η υπομονή δεν υπάρχει γυρισμός .
Σκέψου το λοιπόν πολύ καλά την επόμενη φορά που θα υποτιμήσεις την ανοχή μου και θα υπερτιμησεις το δικό σου και μόνο εγώ.
Γιατί ίσως η επόμενη φορά που θα σου επιστρέψω να το κάνεις θα είναι και η τελευταία .
Δεν θα υπάρξει συγχώρεση ή επιστροφή , θα είμαι η ίδια που θα σου κλείσω την πόρτα , θα την κλείδωσω και θα πετάξω το κλειδί έτσι απλά ,δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως τύψεις .
Ετσι απλά… γιατί εσύ το διαλεξες και το προκαλεσες… Οχι εγώ…
Αν με φτάσες εκεί δεν θα υπάρξει επιστροφή, μόνο ολική διαγραφή από τη ζωή μου και τέλος.
Οτάν εξαντληθεί η υπομονή δεν υπάρχει γυρισμός .
Σκέψου το λοιπόν πολύ καλά την επόμενη φορά που θα υποτιμήσεις την ανοχή μου και θα υπερτιμησεις το δικό σου και μόνο εγώ.
Γιατί ίσως η επόμενη φορά που θα σου επιστρέψω να το κάνεις θα είναι και η τελευταία .
Δεν θα υπάρξει συγχώρεση ή επιστροφή , θα είμαι η ίδια που θα σου κλείσω την πόρτα , θα την κλείδωσω και θα πετάξω το κλειδί έτσι απλά ,δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως τύψεις .
Ετσι απλά… γιατί εσύ το διαλεξες και το προκαλεσες… Οχι εγώ…
Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017
Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017
Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017
ΠΩΣ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ;
Η αδυναμία του λαού να επιλέγει σωστούς ηγέτες, είναι ανασταλτικός παράγοντας οποιασδήποτε προοδευτικής αλλαγής στην κοινωνία.
Πηγή: http://www.voria.gr/article/pos-dichni-o-laos-tin-disareskia-tou-sta-kivernitika-metra
Η περίπτωση της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός για τα πολιτικά δεδομένα της Ελλάδας, από την στιγμή που το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών αποφάσεων υλοποιούνται. Άλλες μεν αντιμετωπίζουν χλιαρή αντίδραση -για την τιμή των όπλων, αλλά η καρέκλα προέχει- από το κυβερνητικό κόμμα, άλλες δέχονται άσφαιρα πυρά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί -ελλείψει αντιπάλου- για τη δυσαρέσκεια που προξενεί στον λαό. Στις σπάνιες περιπτώσεις που υπάρχουν αντιδράσεις, δείχνει να υπαναχωρεί, αλλά επανέρχεται μετ’ ολίγον "φτιασιδώνοντας" την απόφαση που επέφερε τις αντιδράσεις, η οποία όμως εγκρίνεται ενώ είναι ίδια στην ουσία.
Η έλλειψη ισχυρών αντιπολιτευτικών φορέων, αλλά και η απουσία ικανοποιητικής αντι-πρότασης που να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαού, τον καθιστά απαθή και αποδεχόμενο οποιοδήποτε βάρος του προσθέτει η κυβέρνηση, η οποία δείχνει πανίσχυρη, έχοντας και τις ευλογίες ΗΠΑ και Ευρώπης, που με δημοσιεύματα δημιουργούν κλίμα εικονικής πραγματικότητας για την Ελλάδα, που… προοδεύει.
Να μού επιτραπεί να υπενθυμίσω, ότι η αδυναμία του λαού να επιλέγει σωστούς ηγέτες, είναι ανασταλτικός παράγοντας οποιασδήποτε προοδευτικής αλλαγής. Δεν είναι δυνατόν να μη υπάρχουν ικανοί Έλληνες που να μπορούν να απομακρύνουν την σαπίλα που περιβάλλει την κοινωνία, αλλά προτιμώνται οι προβεβλημένοι από εξωθεσμικά κέντρα και τα ΜΜΕ.
Όμως, υπάρχουν κάποιοι κανόνες στην πολιτική επιστήμη που παραμένουν αναλλοίωτοι, αλλά και που δεν λαμβάνονται πάντοτε υπόψη από τους σχεδιαστές του μέλλοντός μας. Ένας από αυτούς είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία πολιτικό σύστημα που να μη έχει ρωγμές, όσο ισχυρό και αν ήταν εκ κατασκευής, ή κατέστη στην πορεία. Κι ένα άλλο, προσθετικό του πρώτου, είναι ότι στην πολιτική "βασιλεύει το απρόβλεπτο".
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία, κατά τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί με τη δράση του να αλλάξει την πορεία ενός λαού, άλλοτε πρόσκαιρα, άλλοτε μόνιμα. Αν δεν τύχαινε -το απρόβλεπτο- ένας 27χρονος υποπρόξενος των Σερρών να γίνει πρόξενος του Μοναστηρίου, ο Ίων Δραγούμης, ίσως αυτή τη στιγμή να έγραφα το κείμενό μου σε κυριλλικό αλφάβητο. Και τούτο διότι, οι προηγούμενοι αυτού 15 πρόξενοι, στις αναφορές τους προς την Αθήνα, υποστήριζαν ότι η υπόθεση της Μακεδονίας είναι χαμένη, η δε ελληνική κυβέρνηση πορευόταν με το σύνθημα "μικρά και πτωχή Ελλάς, πλην τιμία".
Ο Ίων Δραγούμης, έτυχε να αποκτήσει γαμπρό τον Παύλο Μελά -άλλο απρόβλεπτο-, ο οποίος ως Ηπειρώτης είχε δώσει όρκο στον πατέρα του να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Ο Δραγούμης τον έπεισε, ότι η Ήπειρος θα απελευθερωνόταν άνευ μεγάλου κόπου, αν πρώτα απελευθερωνόταν η Μακεδονία και αποκόπτονταν τα τουρκικά στρατεύματα, η δε Υψηλή Πύλη μόνον στους Αλβανούς μπορούσε να βασιστεί. Έτσι και έγινε.
Οι ενέργειες του Ίωνα Δραγούμη δημιούργησαν φιλομακεδονικό κλίμα στην Αθήνα, σύλλογοι άρχισαν να ιδρύονται, ο Τύπος άρχισε να ασχολείται με το θέμα, και η λαϊκή πίεση υποχρέωσε την τότε κυβέρνηση να δώσει άδεια στον Παύλο Μελά να επισκεφτεί τη Μακεδονία (το είχε πράξει τρεις φορές προηγουμένως, μυστικά). Οι βάσεις για την απελευθέρωση της Μακεδονίας είχαν τεθεί.
Κάτι ανάλογο συνέβη και το 2004, με το Σχέδιο του Βρετανού λόρδου Χάνεϊ (με τον ψευδώνυμο τίτλο "Σχέδιο Ανάν") στην Κύπρο. Είχαν υποσχεθεί την υπερψήφισή του τόσο ο Κ. Σημίτης όσο και ο πρόεδρος της Κύπρου Γ. Κληρίδης. Συνέβη το απρόβλεπτο, να ηττηθεί στις εκλογές ο Κληρίδης και να ανέλθει στην εξουσία ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Εκμεταλλεύθηκε μια ρωγμή στο πολιτικό σύστημα ο Παπαδόπουλος -όπως και ο Ίων Δραγούμης- και με σύμμαχο τη λαϊκή συναίνεση, απρόβλεπτα άλλαξε πορεία η ιστορία, απ’ αυτήν που είχε σχεδιαστεί.
Πώς όμως θα αναδειχθεί ανάλογη ηγετική φυσιογνωμία, όταν διαμαρτυρόμαστε καθιστοί στις πολυθρόνες μας; Δέκα-δεκαπέντε δήθεν ευαίσθητοι μπορούν να ματαιώνουν εκδικάσεις υποθέσεων στα δικαστήρια, να αρνηθούν υλοποίηση αποφάσεων του ΣτΕ, να επιβάλουν υπερψήφιση νόμων σε αντίθεση με την πλειοψηφούσα άποψη, και ουσιαστικώς να συγκυβερνούν.
Τα εκατομμύρια των Ελλήνων, τι ακριβώς κάνουμε;
Πηγή: http://www.voria.gr/article/pos-dichni-o-laos-tin-disareskia-tou-sta-kivernitika-metra
Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017
Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017
Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017
Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017
Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017
Κι εκεί που φοβόμουν μη σε χάσω, κατάφερες να με χάσεις εσύ..
http://www.loveletters.gr/%CE%9A%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%AC%CF%83%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%81/
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Αν υπάρχουν πράγματα που όλοι μετανιώνουμε, θα έλεγα κάνοντας ένα σύντομο rewind, ότι μετανιώνω μόνο για τις φορές που έμεινα και επέμεινα περισσότερο από όσο θα πρέπε.
Καλή η επιμονή δεν λέω, από αυτή διαθέτω μπόλικη.
Πλέον όμως έμαθα να μην τη σπαταλώ αφειδώς.
Ούτε να την χρησιμοποιώ παντού και πάντα.
Υπάρχει μια λέξη που λέγεται διαχωρισμός.
Καλή η επιμονή δεν λέω, από αυτή διαθέτω μπόλικη.
Πλέον όμως έμαθα να μην τη σπαταλώ αφειδώς.
Ούτε να την χρησιμοποιώ παντού και πάντα.
Υπάρχει μια λέξη που λέγεται διαχωρισμός.
Μια νοητή ταξινόμηση ανθρώπων και πραγμάτων που με βοηθά να κρατώ τις δικές μου ψυχικές ισορροπίες και να προχωρώ δίχως να κοιτώ πίσω.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί και πως.
Είναι η δική μου άμυνα και δύναμη.
Έπαψα να υπεραναλύω τα πάντα.
Έπαψαν να με αγγίζούν όλες σου οι λέξεις και συμπεριφορές
Έμαθα να κλείνω τα αυτιά μου σε λόγια άνευ ουσίας και σημασίας.
Κυρίως όμως άρχισα να σβήνω με ανεξίτηλο μελάνι ότι με πονά.
Και να προχωρώ δίχως βαρίδια να με τραβούν πίσω.
Είναι η δική μου άμυνα και δύναμη.
Έπαψα να υπεραναλύω τα πάντα.
Έπαψαν να με αγγίζούν όλες σου οι λέξεις και συμπεριφορές
Έμαθα να κλείνω τα αυτιά μου σε λόγια άνευ ουσίας και σημασίας.
Κυρίως όμως άρχισα να σβήνω με ανεξίτηλο μελάνι ότι με πονά.
Και να προχωρώ δίχως βαρίδια να με τραβούν πίσω.
Με κοιτάς και απορείς.
Ίσως γιατί δεν βλέπεις πια στο βλέμμα μου όσα θα ήθελες να υπάρχουν ακόμα.
Ίσως γιατί περίμενες πως όλα θα είναι στη θέση τους με το πέρασμα του χρόνου, αλλά δεν είναι.
Ίσως πάλι νόμισες απλά ότι όλα θα γυρνούν γύρω σου πάντα όπως πριν.
Ίσως γιατί δεν βλέπεις πια στο βλέμμα μου όσα θα ήθελες να υπάρχουν ακόμα.
Ίσως γιατί περίμενες πως όλα θα είναι στη θέση τους με το πέρασμα του χρόνου, αλλά δεν είναι.
Ίσως πάλι νόμισες απλά ότι όλα θα γυρνούν γύρω σου πάντα όπως πριν.
Ξεχνάς όμως πως ότι βλέπεις το κέρδισες με το σπαθί σου και με πολύ κόπο.
Τα δεδομένα αλλάζουν.
Ο χρόνος προχωρά μπροστά και μόνο!
Τι ειρωνία!
Φοβόμουν να σε χάσω, αλλά τελικά έχασες εσύ εμένα.
Τα δεδομένα αλλάζουν.
Ο χρόνος προχωρά μπροστά και μόνο!
Τι ειρωνία!
Φοβόμουν να σε χάσω, αλλά τελικά έχασες εσύ εμένα.
Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017
Αγάπα εκεί που σ’αγαπούν και αντέχουν.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Δούναι και λαβείν.
Δύο ρήματα που περικλείουν όλη τη δύναμη και την ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.
Εφικτό ή ουτοπικό, αναρωτιέμαι.
Ψάχνοντας χρόνια την απάντηση, κατεληξα τελικά πως ναι ειναι εφικτό και απαραίτητο, ουτοπικό και ανούσιο είναι οτιδήποτε λιγότερο.
Αν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα συναισθημάτων, δεν στέκεται τίποτα όρθιο, ακόμη και στον έρωτα.
Αν δεν βλέπεις στα μάτια του άλλου την ίδια τρέλα, το ίδιο πάθος, την ίδια λαχτάρα, τι να το κανεις;
Φύγε καλύτερα.
Πιο λίγο θα πονεσεις.
Η αμοιβαιότητα είναι το παν.
Αν δεν είναι αμοιβαίο, έρωτα μην το ονομάζεις .
Καταδικασμένο να ναυαγήσει θα είναι ότι ξεκινήσει.
Και ναυαγός να παλεύει μοναχός του με τα κύματα θα ειναι πάντα ο ένας που θα αγαπά.
“Αγαπά εκεί που σ αγαπούν παιδί μου” συνήθιζε να μου λέει η γιαγιά μου.
Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιησω και να αφομοιωσω τα λόγια και την σοφία της ζωης που αυτά εμπεριειχαν.
Ναι δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι.
Αγάπησε μέχρι τελευταίας ρανίδος αυτόν που κοιτάς και στα μάτια του βλέπεις το είδωλο σου φωτισμένο.
Αυτόν που θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να σε κάνει να χαμογελάσεις , όπως και εσύ θα διελυες το σύμπαν για να βλέπεις το γέλιο ζωγραφισμένο στα χείλη του.
Αυτόν που μπορεί και μπορείς να τον θέλεις μέχρι τελικής πτώσης και τρέλας.
Μόνο τότε υπάρχει πληρότητα και ολοκλήρωση.
Αγάπα εκεί που σ’ αγαπούν και αντέχουν….
Δύο ρήματα που περικλείουν όλη τη δύναμη και την ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.
Εφικτό ή ουτοπικό, αναρωτιέμαι.
Ψάχνοντας χρόνια την απάντηση, κατεληξα τελικά πως ναι ειναι εφικτό και απαραίτητο, ουτοπικό και ανούσιο είναι οτιδήποτε λιγότερο.
Αν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα συναισθημάτων, δεν στέκεται τίποτα όρθιο, ακόμη και στον έρωτα.
Αν δεν βλέπεις στα μάτια του άλλου την ίδια τρέλα, το ίδιο πάθος, την ίδια λαχτάρα, τι να το κανεις;
Φύγε καλύτερα.
Πιο λίγο θα πονεσεις.
Η αμοιβαιότητα είναι το παν.
Αν δεν είναι αμοιβαίο, έρωτα μην το ονομάζεις .
Καταδικασμένο να ναυαγήσει θα είναι ότι ξεκινήσει.
Και ναυαγός να παλεύει μοναχός του με τα κύματα θα ειναι πάντα ο ένας που θα αγαπά.
“Αγαπά εκεί που σ αγαπούν παιδί μου” συνήθιζε να μου λέει η γιαγιά μου.
Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιησω και να αφομοιωσω τα λόγια και την σοφία της ζωης που αυτά εμπεριειχαν.
Ναι δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι.
Αγάπησε μέχρι τελευταίας ρανίδος αυτόν που κοιτάς και στα μάτια του βλέπεις το είδωλο σου φωτισμένο.
Αυτόν που θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να σε κάνει να χαμογελάσεις , όπως και εσύ θα διελυες το σύμπαν για να βλέπεις το γέλιο ζωγραφισμένο στα χείλη του.
Αυτόν που μπορεί και μπορείς να τον θέλεις μέχρι τελικής πτώσης και τρέλας.
Μόνο τότε υπάρχει πληρότητα και ολοκλήρωση.
Αγάπα εκεί που σ’ αγαπούν και αντέχουν….
Εμείς οι δυο μαζί, είμαστε αυτό που λένε, “μην σου τύχει”.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Ποτέ μη λες ποτέ.
Ερχεται η μέρα που αναθεωρείς, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Έτσι ξαφνικά αλλάζουν όλα.
Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί.
Ετσι ξαφνικά εμφανίστηκες και εσύ.
Δεν σε προσκαλεσα στη ζωή μου.
Τουναντίον, έκανα τα πάντα να σε κρατήσω απ’ εξω, μακριά.
Εσύ όμως δεν καταλαβαίνεις από όχι. Ή καλύτερα δεν στεκεσαι στα δικά μου όχι.
“Πιτσιρικά, ξέρεις που είναι η έξοδος κινδύνου; ” μου λες με στόμφο και κάθεσαι δίπλα μου.
“Θα τη χρειαστείς; ” σου απαντώ με το ανάλογο ύφος.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η εισβολή.
Όχι των εξωγήινων φυσικά.
Η δική σου εισβολή στη ζωή μου.
Οι στιχομυθιες μας; Απίστευτες.
Οι κόντρες μας; Επίσης.
Ισχυρές προσωπικότητες και οι δύο γαρ.
Δεδομένα; Στάνταρ; Τί είναι αυτά; Ωχ, άγνωστες λέξεις.
Πού να κάθεσαι να αναλύεις τώρα.
Αλλωστε με έναν τρόπο περίεργο και ανορθόδοξο έχουμε αναπροσαρμογή όλων των κανόνων που οι οι ίδιοι βαλαμε στους εαυτούς μας.
Δεν στο ζήτησα αυτό, ούτε κι εσύ.
Ολά γίνονται από μόνα τους.
Λες και υπάρχει στην πτήση μας ένας αόρατος αυτόματος πιλότος που ομαλοποιει τα πάντα.
Ακόμη και την πιο μικρή ανατάραξη.
Ναι, τελικά αυτό είμαστε και οι δύο, ο ένας για τον άλλο.
Η απόλυτη ανατροπή, αυτό το μη σου τύχει που λένε .
Εγώ συνηθιζω να συμπλήρωνω λέγοντας “ή που θα φρικαρεις ή που θα γουσταρεις ” .
Εχουμε περάσει και τα δυό στάδια.
Τι ακολουθεί; Ελα ντε, ποιος ξέρει;
Ναι, ξέρω θα το διαβάζεις αυτό και θα γελάς.
Με εκείνο το βλέμμα και το ύφος που ακόμη και όταν έχω “φορτώσει” ποτέ δεν μπορώ να σου κρατήσω μούτρα.
Με την ατάκα σου “μη με κάνεις και γελαω, είμαι πολύ θυμωμένος μαζί σου” και το γέλιο σου να ακολουθεί.
Ερχεται η μέρα που αναθεωρείς, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Έτσι ξαφνικά αλλάζουν όλα.
Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί.
Ετσι ξαφνικά εμφανίστηκες και εσύ.
Δεν σε προσκαλεσα στη ζωή μου.
Τουναντίον, έκανα τα πάντα να σε κρατήσω απ’ εξω, μακριά.
Εσύ όμως δεν καταλαβαίνεις από όχι. Ή καλύτερα δεν στεκεσαι στα δικά μου όχι.
“Πιτσιρικά, ξέρεις που είναι η έξοδος κινδύνου; ” μου λες με στόμφο και κάθεσαι δίπλα μου.
“Θα τη χρειαστείς; ” σου απαντώ με το ανάλογο ύφος.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η εισβολή.
Όχι των εξωγήινων φυσικά.
Η δική σου εισβολή στη ζωή μου.
Οι στιχομυθιες μας; Απίστευτες.
Οι κόντρες μας; Επίσης.
Ισχυρές προσωπικότητες και οι δύο γαρ.
Δεδομένα; Στάνταρ; Τί είναι αυτά; Ωχ, άγνωστες λέξεις.
Πού να κάθεσαι να αναλύεις τώρα.
Αλλωστε με έναν τρόπο περίεργο και ανορθόδοξο έχουμε αναπροσαρμογή όλων των κανόνων που οι οι ίδιοι βαλαμε στους εαυτούς μας.
Δεν στο ζήτησα αυτό, ούτε κι εσύ.
Ολά γίνονται από μόνα τους.
Λες και υπάρχει στην πτήση μας ένας αόρατος αυτόματος πιλότος που ομαλοποιει τα πάντα.
Ακόμη και την πιο μικρή ανατάραξη.
Ναι, τελικά αυτό είμαστε και οι δύο, ο ένας για τον άλλο.
Η απόλυτη ανατροπή, αυτό το μη σου τύχει που λένε .
Εγώ συνηθιζω να συμπλήρωνω λέγοντας “ή που θα φρικαρεις ή που θα γουσταρεις ” .
Εχουμε περάσει και τα δυό στάδια.
Τι ακολουθεί; Ελα ντε, ποιος ξέρει;
Ναι, ξέρω θα το διαβάζεις αυτό και θα γελάς.
Με εκείνο το βλέμμα και το ύφος που ακόμη και όταν έχω “φορτώσει” ποτέ δεν μπορώ να σου κρατήσω μούτρα.
Με την ατάκα σου “μη με κάνεις και γελαω, είμαι πολύ θυμωμένος μαζί σου” και το γέλιο σου να ακολουθεί.
“Αν είναι να ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.”
Μετά την πτώση από το ροζ σύννεφο, τίποτα δεν είναι ίδιο. Ούτε καν εσύ.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Μύθος και πραγματικότητα. Δύο λέξεις που τραβούν προς αντίθετες τροχιές.
Τι γίνεται όμως όταν οι δύο κύκλοι αυτοί μπερδεύονται στο μυαλό μας;
Είναι κακό να ωραιοποιουμε τα πράγματα άραγε;
Είναι κατακριτέο να θεωρείς τον άνθρωπο σου τέλειο, ιδανικό βρε παιδί μου, που και τα μικρά κουσούρια που τυχόν έχει, τα βρίσκεις χαριτωμένα;
Στο κάτω κάτω δικές μας οι επιλογές, δικος μας και ο τρόπος που τις βλέπουμε.
Και έρχεται εκείνη η μέρα που τελικά πέφτεις απ το ροζ συννεφάκι που η ίδια δημιουργησες, για να ανακαλύψεις ότι ο πρίγκιπας ήταν βάτραχος.
Ναι, ναι ξέρω, πονά όταν αντιστρέφονται οι ρολόι του παραμυθιού.
Ομως έρχεται η μέρα της συνειδητοποίησης που δεν ήθελες.
Γιατί ναι στην ουσία εθελοτυφλουσες. Και έτσι απλά δίχως θόρυβο, το μυαλό σου ψυθιριζει τα βραδιά, όσα την ημέρα επιμένεις να ξεχνάς.
Και κάπως έτσι σιωπηλά και σταθερά κάτι σπάει.
Και η περίτεχνη κορνίζα που είχες βάλει στο μυαλό σου αρχίζει να γεμίζει ρωγμές.
Κάπως έτσι αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις, και οι τρίτες μη σου πω, και καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί .
Σφίγγεις τα δόντια και λες στον εαυτό σου “μια φάση είναι θα περάσει.”
Και δεν περνάει. Το μόνο που περνά αλύπητα είναι ο χρόνος.
Και όσο κυλά σκοτώνει σιωπηλά και δημιουργεί αμφιβολίες.
Και όταν τις αμφιβολίες μου φρόντιζεις να τις επιβεβαιώνεις, τότε με τα ίδια σου τα χέρια ρίχνεις την κορνίζα κάτω και την κάνεις χίλια κομμάτια.
Αυτή την ίδια κορνίζα που μερόνυχτα παλευα να την κρατήσω αλώβητη.
Την ίδια ακριβώς που προσεχα να μην υπάρξει πάνω της η παραμικρή γρατσουνια.
Μετά την πτώση της τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Όλα είναι διαφορετικά.
Όλα. Ακόμη κι εγώ.
Τι γίνεται όμως όταν οι δύο κύκλοι αυτοί μπερδεύονται στο μυαλό μας;
Είναι κακό να ωραιοποιουμε τα πράγματα άραγε;
Είναι κατακριτέο να θεωρείς τον άνθρωπο σου τέλειο, ιδανικό βρε παιδί μου, που και τα μικρά κουσούρια που τυχόν έχει, τα βρίσκεις χαριτωμένα;
Στο κάτω κάτω δικές μας οι επιλογές, δικος μας και ο τρόπος που τις βλέπουμε.
Και έρχεται εκείνη η μέρα που τελικά πέφτεις απ το ροζ συννεφάκι που η ίδια δημιουργησες, για να ανακαλύψεις ότι ο πρίγκιπας ήταν βάτραχος.
Ναι, ναι ξέρω, πονά όταν αντιστρέφονται οι ρολόι του παραμυθιού.
Ομως έρχεται η μέρα της συνειδητοποίησης που δεν ήθελες.
Γιατί ναι στην ουσία εθελοτυφλουσες. Και έτσι απλά δίχως θόρυβο, το μυαλό σου ψυθιριζει τα βραδιά, όσα την ημέρα επιμένεις να ξεχνάς.
Και κάπως έτσι σιωπηλά και σταθερά κάτι σπάει.
Και η περίτεχνη κορνίζα που είχες βάλει στο μυαλό σου αρχίζει να γεμίζει ρωγμές.
Κάπως έτσι αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις, και οι τρίτες μη σου πω, και καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί .
Σφίγγεις τα δόντια και λες στον εαυτό σου “μια φάση είναι θα περάσει.”
Και δεν περνάει. Το μόνο που περνά αλύπητα είναι ο χρόνος.
Και όσο κυλά σκοτώνει σιωπηλά και δημιουργεί αμφιβολίες.
Και όταν τις αμφιβολίες μου φρόντιζεις να τις επιβεβαιώνεις, τότε με τα ίδια σου τα χέρια ρίχνεις την κορνίζα κάτω και την κάνεις χίλια κομμάτια.
Αυτή την ίδια κορνίζα που μερόνυχτα παλευα να την κρατήσω αλώβητη.
Την ίδια ακριβώς που προσεχα να μην υπάρξει πάνω της η παραμικρή γρατσουνια.
Μετά την πτώση της τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Όλα είναι διαφορετικά.
Όλα. Ακόμη κι εγώ.
Οι δεύτερες ευκαιρίες, γίνονται δεύτερες πληγές, και πονάνε περισσότερο.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Ναι, σήμερα θα μιλήσουμε για αυτό το δις, τη δεύτερη ευκαιρία.
Πόσες φορές δεν έχουμε δώσει ευκαιρίες που έχουμε μετανιώσει μετά;
Όχι γιατί χάσαμε χρόνο.
Ούτε γιατί προσπερασαμε και συγχωρεσαμε πράγματα.
Απλά γιατί ο υποτιθέμενος συγχωρεμένος, θεώρησε ότι η παράταση χρόνου που του δόθηκε ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να αξιοποιήσει εις βάρος μας ότι μπορούσε και ήθελε.
Αλλάζει ο άνθρωπος;
Δεν αλλάζει.
Όχι εύκολα τουλάχιστον.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δεύτερες ευκαιρίες ισοδυναμούν με δεύτερες πληγές, πιο επώδυνες από τις πρώτες.
Ισως γιατί τότε πέρα από το χαμένο χρονο που πέρασε, δύσκολα συγχωρείς πια τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί τον άφησες να εξαπατηθεί για δεύτερη φορά.
Μα θα μου πεις ο άλλος δεν φταίει;
Σίγουρα.
Αλλά δεν θα αναλάβει ποτέ του την ευθύνη, όλη πάνω σου καταλήγει στο τέλος.
Επειδή όμως δεύτερη ζωή δεν έχει, πρόσεξε που αφιερώνεις ψυχή, ειδικά αν είναι για δεύτερη φορά.
Εγώ πάντως καταληγω στον εξής διάλογο που διάβασα τελευταία και μου αρεσε
“Θα μου δώσει ς μια δεύτερη ευκαιρία;”
“Όχι. Και να φέρει ς πίσω και την πρώτη.”
Ανθρώπος που δεν ξέρει να σε εκτιμήσει από την αρχή, μην περιμένει ς να αλλάξει στο τέλος.
Αλλάξε λοιπόν εσύ!
Ναι, σήμερα θα μιλήσουμε για αυτό το δις, τη δεύτερη ευκαιρία.
Πόσες φορές δεν έχουμε δώσει ευκαιρίες που έχουμε μετανιώσει μετά;
Όχι γιατί χάσαμε χρόνο.
Ούτε γιατί προσπερασαμε και συγχωρεσαμε πράγματα.
Απλά γιατί ο υποτιθέμενος συγχωρεμένος, θεώρησε ότι η παράταση χρόνου που του δόθηκε ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να αξιοποιήσει εις βάρος μας ότι μπορούσε και ήθελε.
Αλλάζει ο άνθρωπος;
Δεν αλλάζει.
Όχι εύκολα τουλάχιστον.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δεύτερες ευκαιρίες ισοδυναμούν με δεύτερες πληγές, πιο επώδυνες από τις πρώτες.
Ισως γιατί τότε πέρα από το χαμένο χρονο που πέρασε, δύσκολα συγχωρείς πια τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί τον άφησες να εξαπατηθεί για δεύτερη φορά.
Μα θα μου πεις ο άλλος δεν φταίει;
Σίγουρα.
Αλλά δεν θα αναλάβει ποτέ του την ευθύνη, όλη πάνω σου καταλήγει στο τέλος.
Επειδή όμως δεύτερη ζωή δεν έχει, πρόσεξε που αφιερώνεις ψυχή, ειδικά αν είναι για δεύτερη φορά.
Εγώ πάντως καταληγω στον εξής διάλογο που διάβασα τελευταία και μου αρεσε
“Θα μου δώσει ς μια δεύτερη ευκαιρία;”
“Όχι. Και να φέρει ς πίσω και την πρώτη.”
Ανθρώπος που δεν ξέρει να σε εκτιμήσει από την αρχή, μην περιμένει ς να αλλάξει στο τέλος.
Αλλάξε λοιπόν εσύ!
Αν με ηρεμεί κάτι μετά τη θάλασσα είναι το γέλιο και το βλέμμα σου.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Οταν χαράζει στο Αιγαίο, ο νους ηρεμεί και τρέχει σε ανθρώπους και πράγματα που λείπουν.
Αν με ηρεμεί κάτι μετά τη θάλασσα είναι το γέλιο και το βλέμμα σου.
Είναι που η φωνή σου και ο τρόπος που κάθε φορά μου μιλάς γαληνευουν και τις πιο άσχημες φουρτούνες μου.
Είναι που μπορώ να σου πω λίγα και να καταλάβει ς πολλά.
Είναι που δίχως δεύτερες σκέψεις μπορώ να σου πω τα παντα
Είναι που όταν σε χρειάζομαι είσαι πάντα εκεί .
Είναι που πάντα θα μου βρεις μονοπάτι για να περπατησω
Είναι που το “κοριτσάκι μου ” κάθε φορά με τον τρόπο που το λες και γκρεμίζει μεμιάς όλα τα αρνητικά του κόσμου
Είναι που αν είχα τρεις ευχές η μία σίγουρα θα ηταν να είσαι πάντα κοντά μου.
Πάντα…
Αν με ηρεμεί κάτι μετά τη θάλασσα είναι το γέλιο και το βλέμμα σου.
Είναι που η φωνή σου και ο τρόπος που κάθε φορά μου μιλάς γαληνευουν και τις πιο άσχημες φουρτούνες μου.
Είναι που μπορώ να σου πω λίγα και να καταλάβει ς πολλά.
Είναι που δίχως δεύτερες σκέψεις μπορώ να σου πω τα παντα
Είναι που όταν σε χρειάζομαι είσαι πάντα εκεί .
Είναι που πάντα θα μου βρεις μονοπάτι για να περπατησω
Είναι που το “κοριτσάκι μου ” κάθε φορά με τον τρόπο που το λες και γκρεμίζει μεμιάς όλα τα αρνητικά του κόσμου
Είναι που αν είχα τρεις ευχές η μία σίγουρα θα ηταν να είσαι πάντα κοντά μου.
Πάντα…
Το εύκολο είναι να απαιτείς. Το δύσκολο, είναι να ξέρεις αν δικαιούσαι να το κάνεις..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Απαιτήσεις!!
Η λέξη που κρύβει μέσα της όλα αυτά που θέλουμε κατα καιρούς.
Βολικά ή μη.
Παράλογα η απόλυτα λογικά. Υποκειμενικά ή αντικειμενικά.
Αιτήματα που αλλάζουν ή προσαρμόζονται αναλογα με τα βιώματα και τις διαθέσεις μας.
Άλλωτε σταθερά στο χρόνο κι άλλες πάλι φορές προσαρμοσιμα και λιγότερο αναγκαία.
Βέβαια το να ζητάς είναι το μόνο εύκολο. Πόσο μάλλον δε, το να απαιτείς.
Στο να δίνεις και να προσφέρεις είναι το θέμα. Εκεί,τα πράγματα περιπλέκονται.
Η λέξη που κρύβει μέσα της όλα αυτά που θέλουμε κατα καιρούς.
Βολικά ή μη.
Παράλογα η απόλυτα λογικά. Υποκειμενικά ή αντικειμενικά.
Αιτήματα που αλλάζουν ή προσαρμόζονται αναλογα με τα βιώματα και τις διαθέσεις μας.
Άλλωτε σταθερά στο χρόνο κι άλλες πάλι φορές προσαρμοσιμα και λιγότερο αναγκαία.
Βέβαια το να ζητάς είναι το μόνο εύκολο. Πόσο μάλλον δε, το να απαιτείς.
Στο να δίνεις και να προσφέρεις είναι το θέμα. Εκεί,τα πράγματα περιπλέκονται.
Θα μου πεις δεν έχει προσφορά δίχως ζήτηση.
Ναι αλλά για να ζητάς πρέπει πρώτα να έχεις καταλήξει στο τι είναι αυτό που θες.
Προς τα πού πορευεσαι και ποια τα πλαίσια που χρειάζεσαι στη διαδρομή.
Ειδάλλως κάθε τι χάνει το νόημα του.
Δεν μπορείς να αλλαζεις σκέψη και νόημα κάθε μέρα και να απαιτείς κατανόηση και συμπλευση.
Πρώτα πρέπει σταθερά να ξέρεις τι είναι αυτά που θες.
Αυτά που σε ολοκληρώνουν.
Αυτά που στοχεύεις να αποκτήσεις και να διατηρήσεις.
Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή σου.
Ναι αλλά για να ζητάς πρέπει πρώτα να έχεις καταλήξει στο τι είναι αυτό που θες.
Προς τα πού πορευεσαι και ποια τα πλαίσια που χρειάζεσαι στη διαδρομή.
Ειδάλλως κάθε τι χάνει το νόημα του.
Δεν μπορείς να αλλαζεις σκέψη και νόημα κάθε μέρα και να απαιτείς κατανόηση και συμπλευση.
Πρώτα πρέπει σταθερά να ξέρεις τι είναι αυτά που θες.
Αυτά που σε ολοκληρώνουν.
Αυτά που στοχεύεις να αποκτήσεις και να διατηρήσεις.
Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή σου.
Εάν το κατορθώσεις είσαι πολύ τυχερός.
Εχεις βρει την ουσία και τη γαλήνη.
Επειτα μπορείς να τα διεκδικήσεις.
Οχι να τα απαιτήσεις..
Οτάν ξέρεις τι θες, ξέρεις και το πού και το πότε και το πώς.
Δίχως ανούσιες καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις.
Δίχως να κουράζεις και να κουραζεσαι με ανώφελα πράγματα.
Ξέρεις άραγε;
Εχεις βρει την ουσία και τη γαλήνη.
Επειτα μπορείς να τα διεκδικήσεις.
Οχι να τα απαιτήσεις..
Οτάν ξέρεις τι θες, ξέρεις και το πού και το πότε και το πώς.
Δίχως ανούσιες καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις.
Δίχως να κουράζεις και να κουραζεσαι με ανώφελα πράγματα.
Ξέρεις άραγε;
Ο κύκλος κλείνει όταν δεν έχει πια άλλες λιακάδες να σου δώσει..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Αν η ζωή μας είναι γεμάτη κύκλους, τότε σίγουρα κάποιοι απ αυτούς διευρύνονται και άλλοι είναι καταδικασμένοι να κλείσουν.
Τις δύο κατηγορίες τις ορίζουν οι εκάστοτε επιλογές μας.
Αν αναρωτιέσαι σε ποιά από τις δύο κατηγορίες σε έχω κατατάξει πια, απλά θα σου απαντήσω ότι έχεις περάσει και απο τις δύο.
Επιτυχώς ή όχι, θα ρωτήσεις.
Εξαρτάται από τη σκοπιά που θα το δεις.
Αυτό που έχω να σου πώ είναι οτι διεύρυνα τόσο πολύ τον κύκλο που σε χωρούσε, μόνο για να σε βλέπω να χαμογελας.
Εστω κι αν αυτό σου το γέλιο στερούσε πράγματα απ το δικό μου χαμόγελο.
Διεύρυνα αυτό τον κύκλο προσπαθώντας να κρατήσω έξω όλα τα αρνητικά συμβάντα και γεγονότα.
Δημιούργησα αυτό τον κύκλο γιατί όταν αγαπάς προστατεύεις.
Γιατί αυτός ο κύκλος ήταν τόσο δυνατός ώστε να μας προστατεύει και τους δύο και να μας κρατά ενωμένους στις φουρτούνες.
Ποια ήταν η δική σου στάση;
Φρόντιζες αργά και σταθερά να τον μικραίνεις.
Με λόγια , συμπεριφορές και λάθη.
Με σιωπές ,αδιαφορία και σκληρότητα.
Και κάπως έτσι ο κύκλος έκλεισε αδειάζοντας από ότι ωραίο υπήρξε.
Και ξέρεις ε;
Οι κλεισμένοι κύκλοι απλά αιωρούνται στο σύμπαν σαν σύννεφα.
Δεν μπορούν να ανοίξουν πάλι.
Το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι συννεφιά και βροχή.
Εγώ όμως χορτασα πια από καταιγίδες και βροχές.
Το αδιάβροχο μου το χάρισα και έκλεισα τον κύκλο ερμητικά.
Θέλω λιακαδες και καθαριο ουρανό όσο γίνεται.
Οσο μπορώ να τον φτιάξω.
Γιατί ναι.
Οι κύκλοι φτιάχνονται.
Και φτιάχνονται καλύτεροι από δύο.
Ο κύβος ερρίφθη!
Ο κύκλος; ξεκινά.
Ζωντανός, φωτεινός και ολοκαίνουργιας
Τις δύο κατηγορίες τις ορίζουν οι εκάστοτε επιλογές μας.
Αν αναρωτιέσαι σε ποιά από τις δύο κατηγορίες σε έχω κατατάξει πια, απλά θα σου απαντήσω ότι έχεις περάσει και απο τις δύο.
Επιτυχώς ή όχι, θα ρωτήσεις.
Εξαρτάται από τη σκοπιά που θα το δεις.
Αυτό που έχω να σου πώ είναι οτι διεύρυνα τόσο πολύ τον κύκλο που σε χωρούσε, μόνο για να σε βλέπω να χαμογελας.
Εστω κι αν αυτό σου το γέλιο στερούσε πράγματα απ το δικό μου χαμόγελο.
Διεύρυνα αυτό τον κύκλο προσπαθώντας να κρατήσω έξω όλα τα αρνητικά συμβάντα και γεγονότα.
Δημιούργησα αυτό τον κύκλο γιατί όταν αγαπάς προστατεύεις.
Γιατί αυτός ο κύκλος ήταν τόσο δυνατός ώστε να μας προστατεύει και τους δύο και να μας κρατά ενωμένους στις φουρτούνες.
Ποια ήταν η δική σου στάση;
Φρόντιζες αργά και σταθερά να τον μικραίνεις.
Με λόγια , συμπεριφορές και λάθη.
Με σιωπές ,αδιαφορία και σκληρότητα.
Και κάπως έτσι ο κύκλος έκλεισε αδειάζοντας από ότι ωραίο υπήρξε.
Και ξέρεις ε;
Οι κλεισμένοι κύκλοι απλά αιωρούνται στο σύμπαν σαν σύννεφα.
Δεν μπορούν να ανοίξουν πάλι.
Το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι συννεφιά και βροχή.
Εγώ όμως χορτασα πια από καταιγίδες και βροχές.
Το αδιάβροχο μου το χάρισα και έκλεισα τον κύκλο ερμητικά.
Θέλω λιακαδες και καθαριο ουρανό όσο γίνεται.
Οσο μπορώ να τον φτιάξω.
Γιατί ναι.
Οι κύκλοι φτιάχνονται.
Και φτιάχνονται καλύτεροι από δύο.
Ο κύβος ερρίφθη!
Ο κύκλος; ξεκινά.
Ζωντανός, φωτεινός και ολοκαίνουργιας
Για την δυνατή γυναίκα, αξία έχει να γίνεσαι το λιμάνι της.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Γυναίκες.
Μας πολλά έχουν χαρακτηρίσει ως περίεργα πλάσματα.
Είμαστε όντως;
Πιο περίπλοκα ίσως.
Με διαφορετικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας, σίγουρα.
Βέβαια υπάρχει και μια κατηγορία γυναικών που προκαλεί τρόμο στα μάτια του ισχυρού φύλλου.
Ποιά είναι; Η ονομαζόμενη δυναμική γυναίκα.
Μη βιάζεσαι.
Δεν μιλάω για κείνη που έχει ως σημαία της το πόσο ανεξαρτη και σπουδαία είναι.
Ούτε για αυτή που κομπάζει με περηφάνια πως μπορεί και πολύ καλά μόνη της.
Οχι.
Μιλάω για τη γυναίκα που είναι δυνατή όχι γιατί το διάλεξε, αλλά γιατί οι συνθήκες την έκαναν.
Για την ακρίβεια, την ανάγκασαν να είναι. Δεν το διάλεξε. Επρεπε.
Μιλω για τη γυναίκα που ματωσε τα γόνατά της πέφτοντας ξανά και ξανά, αλλά έσφιξε τα δόντια και τη γροθιά της και στάθηκε όρθια γιατί το χρωστούσε στον εαυτό της και σε αυτούς που αγαπούσε.
Για αυτή που τη στενοχώρια και τη θλίψη της, το αγχος της, την αγωνία της, όλα τα έκρυψε πίσω από ενα χαμόγελο για να μη προκαλέσει τον οίκτο κανενός.
Για αυτή που κοπιασε μόνη της δουλεύοντας ώρες ατέλειωτες για να μπορέσει ν ανταπεξέλθει, αντί να περιμένει κάποιον να της τα προσφέρει όλα έτοιμα.
Για αυτή που το χρήμα είναι μέσο επιβίωσης, όχι αυτοσκοπός.
Ξέρει να το εκτιμά όσο του πρέπει.
Μέσα σε όλα αυτά, έμαθε και να κρύβει πολύ καλά και τις ευαισθησίες της.
Δεν τις έχασε στο δρόμο αυτό όχι.
Δεν εξανεμίστηκαν στις δυσκολίες.
Απλά κρύφτηκαν πίσω απ’ το πέπλο του δυναμισμού.
Πλέον τις δείχνει όταν και όπου εκείνη επιλέξει.
Οτάν το επιλέξει όμως, θα είναι εκεί πάντα.
Δεν θα δειλιάσει στιγμη να σταθεί στο πλευρό αυτού που αγαπά και να γυρίσει αν χρειαστεί για το χατήρι του τον κόσμο ανάποδα.
Ο άντρας που θα είναι μαζί της θα είναι το λιμάνι της.
Δεν θα χρειαστεί να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι για να δείξει την πυγμή και την κυριαρχία του.
Θα είναι σίγουρος ότι εκτιμά την παρουσία του και την προσπάθεια του.
Δεν θα έχει αμφιβολίες για την αξία και το ρόλο του στη ζωή μιας τέτοιας γυναίκας.
Καταλυτικός θα είναι από την αρχή ως το τέλος γιατί και εκείνη θα το θέλει έτσι.
Ποιό το τέλος;
Εσύ θα το ορίσεις.
Από σένα θα εξαρτηθεί τι θέλεις και τι μπορείς να δώσεις σε κείνη .
Αν ποτέ τη συναντήσεις στο διάβα σου, μη το σκεφτείς πολύ, πολύ δε περισσότερο μη διστάσεις.
Απλά Προχώρα……
Μας πολλά έχουν χαρακτηρίσει ως περίεργα πλάσματα.
Είμαστε όντως;
Πιο περίπλοκα ίσως.
Με διαφορετικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας, σίγουρα.
Βέβαια υπάρχει και μια κατηγορία γυναικών που προκαλεί τρόμο στα μάτια του ισχυρού φύλλου.
Ποιά είναι; Η ονομαζόμενη δυναμική γυναίκα.
Μη βιάζεσαι.
Δεν μιλάω για κείνη που έχει ως σημαία της το πόσο ανεξαρτη και σπουδαία είναι.
Ούτε για αυτή που κομπάζει με περηφάνια πως μπορεί και πολύ καλά μόνη της.
Οχι.
Μιλάω για τη γυναίκα που είναι δυνατή όχι γιατί το διάλεξε, αλλά γιατί οι συνθήκες την έκαναν.
Για την ακρίβεια, την ανάγκασαν να είναι. Δεν το διάλεξε. Επρεπε.
Μιλω για τη γυναίκα που ματωσε τα γόνατά της πέφτοντας ξανά και ξανά, αλλά έσφιξε τα δόντια και τη γροθιά της και στάθηκε όρθια γιατί το χρωστούσε στον εαυτό της και σε αυτούς που αγαπούσε.
Για αυτή που τη στενοχώρια και τη θλίψη της, το αγχος της, την αγωνία της, όλα τα έκρυψε πίσω από ενα χαμόγελο για να μη προκαλέσει τον οίκτο κανενός.
Για αυτή που κοπιασε μόνη της δουλεύοντας ώρες ατέλειωτες για να μπορέσει ν ανταπεξέλθει, αντί να περιμένει κάποιον να της τα προσφέρει όλα έτοιμα.
Για αυτή που το χρήμα είναι μέσο επιβίωσης, όχι αυτοσκοπός.
Ξέρει να το εκτιμά όσο του πρέπει.
Μέσα σε όλα αυτά, έμαθε και να κρύβει πολύ καλά και τις ευαισθησίες της.
Δεν τις έχασε στο δρόμο αυτό όχι.
Δεν εξανεμίστηκαν στις δυσκολίες.
Απλά κρύφτηκαν πίσω απ’ το πέπλο του δυναμισμού.
Πλέον τις δείχνει όταν και όπου εκείνη επιλέξει.
Οτάν το επιλέξει όμως, θα είναι εκεί πάντα.
Δεν θα δειλιάσει στιγμη να σταθεί στο πλευρό αυτού που αγαπά και να γυρίσει αν χρειαστεί για το χατήρι του τον κόσμο ανάποδα.
Ο άντρας που θα είναι μαζί της θα είναι το λιμάνι της.
Δεν θα χρειαστεί να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι για να δείξει την πυγμή και την κυριαρχία του.
Θα είναι σίγουρος ότι εκτιμά την παρουσία του και την προσπάθεια του.
Δεν θα έχει αμφιβολίες για την αξία και το ρόλο του στη ζωή μιας τέτοιας γυναίκας.
Καταλυτικός θα είναι από την αρχή ως το τέλος γιατί και εκείνη θα το θέλει έτσι.
Ποιό το τέλος;
Εσύ θα το ορίσεις.
Από σένα θα εξαρτηθεί τι θέλεις και τι μπορείς να δώσεις σε κείνη .
Αν ποτέ τη συναντήσεις στο διάβα σου, μη το σκεφτείς πολύ, πολύ δε περισσότερο μη διστάσεις.
Απλά Προχώρα……
Δεν επιβιώνει με λίγα και μετρημένα ο έρωτας μάτια μου
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Λίγα καί καλά μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί.
Στις ερωτικές σχέσεις όμως σίγουρα το ρητό αυτό εφαρμογή δεν βρίσκει.
Μη βιάζεσαι να ανταπάντησεις βιαστικά, ότι αυτό που μετράει είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα.
Σκέψου το λίγο καλύτερα.
Η ποιότητα του έρωτα είναι έτσι φτιαγμένη και ολοκληρωτικά δοσμένη στο πολύ.
Υπάρχει σε θέλω λίγο;
Ή λίγο σ’ αγαπώ;
Πολύ είναι η λεξη στο κέντρο του κυκλου.
Ολα γεμίζουν ασφυκτικά με συναισθήματα.
Πετυχημένες συνταγές και δοσολογίες δεν υπάρχουν.
Όταν υπάρχουν ή ακόμα χειρότερα μετριούνται, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Ειδικα αν η μονάδα μέτρησης κλίνει προς τη μεριά του ελάχιστου, είτε από τη μία πλευρά που είναι και το πιο σύνηθες, είτε κι απ τις δύο.
Δεν μπορείς να ζήσεις με λίγα στον έρωτα.
Από μόνος του είναι όλα.
Πώς λοιπόν να τον χωρέσει ένα τόσο δα μικρό λίγο.
Σα να λες στο βασιλιά, εγώ σε θέλω ζητιάνο.
Γίνεται;
Γίνεται θα μου πεις.
Όλα γίνονται.
Επιτρέψε μου το δικαίωμα της αμφιβολίας.
Αντε και το φτιάξες το λίγο σου, αναρωτήθηκες πόσο μπορείς να ζήσεις στο κουτάκι αυτο;
Για πόσο μπορείς να χωρέσεις εκεί;
Για πόσο θα αντέξεις να μετράς ψιχουλα ;
Δεν υπάρχει λίγο στον έρωτα μάτια μου.
Μόνο όλα ή καθόλου.
Πολύ και θέλω.
Γουσταρω και μπορώ.
Αγαπώ και προχωρώ.
Με όποιο κόστος και τίμημα.
Τιμώ την επιλογή μου να σε έχω απόλυτα και καθαρά.
Ολά πολύ αλλιώς τίποτα δεν θέλω.
Εσύ;
Στις ερωτικές σχέσεις όμως σίγουρα το ρητό αυτό εφαρμογή δεν βρίσκει.
Μη βιάζεσαι να ανταπάντησεις βιαστικά, ότι αυτό που μετράει είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα.
Σκέψου το λίγο καλύτερα.
Η ποιότητα του έρωτα είναι έτσι φτιαγμένη και ολοκληρωτικά δοσμένη στο πολύ.
Υπάρχει σε θέλω λίγο;
Ή λίγο σ’ αγαπώ;
Πολύ είναι η λεξη στο κέντρο του κυκλου.
Ολα γεμίζουν ασφυκτικά με συναισθήματα.
Πετυχημένες συνταγές και δοσολογίες δεν υπάρχουν.
Όταν υπάρχουν ή ακόμα χειρότερα μετριούνται, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Ειδικα αν η μονάδα μέτρησης κλίνει προς τη μεριά του ελάχιστου, είτε από τη μία πλευρά που είναι και το πιο σύνηθες, είτε κι απ τις δύο.
Δεν μπορείς να ζήσεις με λίγα στον έρωτα.
Από μόνος του είναι όλα.
Πώς λοιπόν να τον χωρέσει ένα τόσο δα μικρό λίγο.
Σα να λες στο βασιλιά, εγώ σε θέλω ζητιάνο.
Γίνεται;
Γίνεται θα μου πεις.
Όλα γίνονται.
Επιτρέψε μου το δικαίωμα της αμφιβολίας.
Αντε και το φτιάξες το λίγο σου, αναρωτήθηκες πόσο μπορείς να ζήσεις στο κουτάκι αυτο;
Για πόσο μπορείς να χωρέσεις εκεί;
Για πόσο θα αντέξεις να μετράς ψιχουλα ;
Δεν υπάρχει λίγο στον έρωτα μάτια μου.
Μόνο όλα ή καθόλου.
Πολύ και θέλω.
Γουσταρω και μπορώ.
Αγαπώ και προχωρώ.
Με όποιο κόστος και τίμημα.
Τιμώ την επιλογή μου να σε έχω απόλυτα και καθαρά.
Ολά πολύ αλλιώς τίποτα δεν θέλω.
Εσύ;
Αν όλες μπορούν να σε έχουν, εγώ τι να σε κάνω;
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Τελικά τι μας κρατά σε έναν άνθρωπο;
Σίγουρα η στάση ζωής και η συμπεριφορά του.
Σε μια εποχή που όλα αποκτώνται με περισσή ευκολία, ποιος θα ήταν αυτός που θα επέλεγε να προσπαθήσει και να δυσκολευτει;
Αλλαγές είναι το μότο τις εποχής. Ή μάλλον καλύτερα εναλλαγές και πάμε για αλλά.
Ολα έχουν καταλήξει να είναι αναλώσιμα.
Πράγματα και κυρίως άνθρωποι.
Έτσι κι εσύ.
Με τον αέρα και το ύφος του “γοη”, κυκλοφορείς και νομίζεις οτι όλα σου ανήκουν.
Ολα.
Ειδικά εαν ανήκουν στο ασθενές φύλο.
Και ποιός σου πέ άνθρωπε μου, ότι είμαστε όλοι ίδιοι;
Ποιος σου είπε ότι η μούρη του ζεν πρεμιέ είναι παντού αρεστή;
Νομίζεις ότι το να είσαι παντού και πουθενά ελκύει πάντα;
Θεωρείς ότι η ποσότητα και η ποικιλία σε ανεβάζουν ;
Ανθρωπο ψάχνουμε όχι χρηστικό εργαλείο και δη πολύ χρησιμοποίημενο.
Αν όλες μπορούν να σε έχουν, εγώ τι να σε κάνω;
Δεν θέλω πλαστικό ποτήρι μιας χρήσης.
Προτιμώ τα διάφανα και γυάλινα.
Οτί το ακουμπούν πολύ ή πολλοί χαλάει στο τέλος.
Χάνει και την ομορφιά και την ουσία του.
Φθείρεται σαν περσικο χαλί που στο τέλος ξεθωριαζει και γεμίζει κόμπους .
Από θεούς και θεές γεμισαμε και μπουχτισαμε ,στα απλά και στα γήινα βρίσκεται η ομορφιά και η αλήθεια ,αρκεί να μπορείς να τη δεις…..
Σίγουρα η στάση ζωής και η συμπεριφορά του.
Σε μια εποχή που όλα αποκτώνται με περισσή ευκολία, ποιος θα ήταν αυτός που θα επέλεγε να προσπαθήσει και να δυσκολευτει;
Αλλαγές είναι το μότο τις εποχής. Ή μάλλον καλύτερα εναλλαγές και πάμε για αλλά.
Ολα έχουν καταλήξει να είναι αναλώσιμα.
Πράγματα και κυρίως άνθρωποι.
Έτσι κι εσύ.
Με τον αέρα και το ύφος του “γοη”, κυκλοφορείς και νομίζεις οτι όλα σου ανήκουν.
Ολα.
Ειδικά εαν ανήκουν στο ασθενές φύλο.
Και ποιός σου πέ άνθρωπε μου, ότι είμαστε όλοι ίδιοι;
Ποιος σου είπε ότι η μούρη του ζεν πρεμιέ είναι παντού αρεστή;
Νομίζεις ότι το να είσαι παντού και πουθενά ελκύει πάντα;
Θεωρείς ότι η ποσότητα και η ποικιλία σε ανεβάζουν ;
Ανθρωπο ψάχνουμε όχι χρηστικό εργαλείο και δη πολύ χρησιμοποίημενο.
Αν όλες μπορούν να σε έχουν, εγώ τι να σε κάνω;
Δεν θέλω πλαστικό ποτήρι μιας χρήσης.
Προτιμώ τα διάφανα και γυάλινα.
Οτί το ακουμπούν πολύ ή πολλοί χαλάει στο τέλος.
Χάνει και την ομορφιά και την ουσία του.
Φθείρεται σαν περσικο χαλί που στο τέλος ξεθωριαζει και γεμίζει κόμπους .
Από θεούς και θεές γεμισαμε και μπουχτισαμε ,στα απλά και στα γήινα βρίσκεται η ομορφιά και η αλήθεια ,αρκεί να μπορείς να τη δεις…..
Η μόνη συνταγή για μια επιτύχημένη σχέση, είναι να θες τον άλλο απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Σχέσεις. Το απόλυτο μυστήριο, ιδιαίτερα αν είναι ερωτικές. Δεν μπορείς να προβλέψεις την αρχή και το τέλος τους.
Ολα είναι ρευστά. Κυλούν και σταματούν εκεί που δεν το περιμένεις.
Ισως και εκεί που δεν θες ή δεν είχες ποτέ φανταστεί.
Υπάρχουν συνταγές άραγε σε αυτές που αντέχουν με πείσμα στου καιρού και να της εποχής τα γνωρίσματα;
Αν με ρωτάς, καταφατικά θα σου απαντήσω.
Οχι με συνταγές και τερτιπια, ούτε με συμβουλες και φαμφαρες μεγαλεπηβολες.
Μια και μια μοναδική είναι η αλήθεια που νικά το χρόνο. Απόλυτο θέλω και αγάπη.
Καθαρή και συνειδητή.
Δίχως ίσως και θα δούμε.
Χωρίς μισολογα και χλιαρά συναισθήματα.
Η ουσία είναι να είσαι η μια και μοναδική επιλογή. Και το αντίστροφο.
Ολά τα υπόλοιπα είναι φύλλα στον άνεμο.
Με προδιαγεγραμμένο φινάλε.
Αν αναρωτιέσαι αν θα κρατήσει ζύγισε τα θέλω.
Πρώτα τα δικά σου και έπειτα του άλλου.
Αφησε κατα μέρους εγωισμους και συνταγές απόλυτης και εγγυημένη ς επιτυχία ς και ευτυχίας. Δεν υπάρχουν .
Θέλω μόνο εσένα.
Για τους χίλιους λόγους που μόνο σε σένα θέλω να αναλυσω.
Απόλυτα συνειδητά και αποκλειστικά.
Αυτό και μόνο.
Τα υπόλοιπα θα τα φέρει ο χρόνος
Ολα είναι ρευστά. Κυλούν και σταματούν εκεί που δεν το περιμένεις.
Ισως και εκεί που δεν θες ή δεν είχες ποτέ φανταστεί.
Υπάρχουν συνταγές άραγε σε αυτές που αντέχουν με πείσμα στου καιρού και να της εποχής τα γνωρίσματα;
Αν με ρωτάς, καταφατικά θα σου απαντήσω.
Οχι με συνταγές και τερτιπια, ούτε με συμβουλες και φαμφαρες μεγαλεπηβολες.
Μια και μια μοναδική είναι η αλήθεια που νικά το χρόνο. Απόλυτο θέλω και αγάπη.
Καθαρή και συνειδητή.
Δίχως ίσως και θα δούμε.
Χωρίς μισολογα και χλιαρά συναισθήματα.
Η ουσία είναι να είσαι η μια και μοναδική επιλογή. Και το αντίστροφο.
Ολά τα υπόλοιπα είναι φύλλα στον άνεμο.
Με προδιαγεγραμμένο φινάλε.
Αν αναρωτιέσαι αν θα κρατήσει ζύγισε τα θέλω.
Πρώτα τα δικά σου και έπειτα του άλλου.
Αφησε κατα μέρους εγωισμους και συνταγές απόλυτης και εγγυημένη ς επιτυχία ς και ευτυχίας. Δεν υπάρχουν .
Θέλω μόνο εσένα.
Για τους χίλιους λόγους που μόνο σε σένα θέλω να αναλυσω.
Απόλυτα συνειδητά και αποκλειστικά.
Αυτό και μόνο.
Τα υπόλοιπα θα τα φέρει ο χρόνος
Η καρδιά είναι επικίνδυνο όπλο. Μην παίζεις μαζί της αν δεν ξέρεις τους κανόνες της.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Αυτό το όπλο που λέγεται καρδιά έχει τη δύναμη να σε εξυψώσει στα ουράνια, αλλά μπορεί και να σε βυθίσει στα τάρταρα μονομιάς.
Μπορεί να δικαιολογήσει πολλά και να είναι αμείλικτη σε λίγα που θεωρεί σημαντικά.
Έχει τη δύναμη να κινήσει βουνά όταν θέλει κι αγαπά, αλλά να σταματήσει στα μισά του δρόμου και να αλλάξει πορεία όταν εξαπατηθεί.
Μπορεί να σου δώσει απλόχερα όλα τα θετικά συναισθήματα που ονειρεύεσαι αλλά και να γίνει τσιγκούνα σε οποιαδήποτε εκμετάλλευση.
Μπορεί να δικαιολογήσει πολλά και να είναι αμείλικτη σε λίγα που θεωρεί σημαντικά.
Έχει τη δύναμη να κινήσει βουνά όταν θέλει κι αγαπά, αλλά να σταματήσει στα μισά του δρόμου και να αλλάξει πορεία όταν εξαπατηθεί.
Μπορεί να σου δώσει απλόχερα όλα τα θετικά συναισθήματα που ονειρεύεσαι αλλά και να γίνει τσιγκούνα σε οποιαδήποτε εκμετάλλευση.
Ξέρει καλά να σου μιλά με όλους τους τρόπους όταν το νιώθει, ξέρει όμως και να σιωπά όταν δεν νιώθεις εσύ για αυτήν.
Αυτή είναι η καρδιά, πρόθυμη εντελώς να σκοτωθεί για αυτά που αγαπά και να σκοτώσει αυτά που δεν της αξίζουν.
Αυτή είναι η καρδιά, πρόθυμη εντελώς να σκοτωθεί για αυτά που αγαπά και να σκοτώσει αυτά που δεν της αξίζουν.
Αυτό όπλο που λέγεται καρδιά όταν οπλίσει δεν υπάρχει γυρισμός.
Είναι σχεδιασμένο για την απόλυτη ευτυχία ή για την ολική καταστροφή και του εαυτού της και των γύρω της.
Είναι μαλακή σαν βαμβάκι όταν την αγαπούν και σκληρή σαν πέτρα όταν πληγωθεί .
Μην παίζεις λοιπόν με επικίνδυνα όπλα αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος ή αποφασισμένος για οποιαδήποτε έκβαση.
Μπορείς;
Είναι σχεδιασμένο για την απόλυτη ευτυχία ή για την ολική καταστροφή και του εαυτού της και των γύρω της.
Είναι μαλακή σαν βαμβάκι όταν την αγαπούν και σκληρή σαν πέτρα όταν πληγωθεί .
Μην παίζεις λοιπόν με επικίνδυνα όπλα αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος ή αποφασισμένος για οποιαδήποτε έκβαση.
Μπορείς;
Λείπεις κι όμως είσαι πάντα εδώ..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Με πόσες λέξεις να περιγράψω την απουσία σου;
Αυτή χρωματίζει με μελανά χρώματα την καθημερινότητα μου.
Με αυτή προσπαθώ να συμβιώσω καθημερινά.
Εκείνη δεν μ αφήνει λεπτό μόνη.
Λείπεις κι όμως είσαι εδώ πανταχού παρών.
Σε κάθε λέξη και σκέψη.
Σε κάθε ήχο και μυρωδιά .
Σε κάθε βήμα και σταμάτημα.
Αν ήσουν λέξη θα ησουν το ΟΛΑ .
Αν ήσουν χρόνος το ΠΑΝΤΑ
Αν ήσουν σταθμός το ΕΔΩ
Αν ήσουν προορισμός ΠΑΝΤΟΥ.
Εγώ εδώ… Κι εσύ… Εκεί…
Αυτή χρωματίζει με μελανά χρώματα την καθημερινότητα μου.
Με αυτή προσπαθώ να συμβιώσω καθημερινά.
Εκείνη δεν μ αφήνει λεπτό μόνη.
Λείπεις κι όμως είσαι εδώ πανταχού παρών.
Σε κάθε λέξη και σκέψη.
Σε κάθε ήχο και μυρωδιά .
Σε κάθε βήμα και σταμάτημα.
Αν ήσουν λέξη θα ησουν το ΟΛΑ .
Αν ήσουν χρόνος το ΠΑΝΤΑ
Αν ήσουν σταθμός το ΕΔΩ
Αν ήσουν προορισμός ΠΑΝΤΟΥ.
Εγώ εδώ… Κι εσύ… Εκεί…
Στο δρόμο σου να περπατάς με συνοδοιπόρο το ένστικτό σου!
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Σε πολλά κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής μας, ευχόμαστε πέρα από σκέψεις και γεγονότα που αναλύουμε ,να υπήρχε κάτι που να μας σταματά ή να μας ωθεί στη σωστή επιλογή.
Υπάρχει βέβαια.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, εκείνο που λέγεται ένστικτο ή αλλιώς διαίσθηση, και είναι αυτό που ενίοτε μας χτυπά τα καμπανάκια ότι κάτι δεν λειτουργεί καλά.
Ποσό αφουγκραζόμαστε αυτή την αόρατη δύναμη;
Τις περισσότερες φορές, ελάχιστα έως καθόλου.
Ορισμένες φορές μάλιστα κλείνουμε ωραιότατα τα αυτάκια μας με αυτοσχέδιο βουλοκέρι και προχωράμε πρόσω ολοταχώς στην καταστροφή.
Και όταν πάνε στραβά όλα, τότε και μόνο τότε, αναθεωρούμε μετανιώνοντας.
Μεγαλώνοντας και αποκτούμε εμπειρίες κι αυτή η ενδόμυχη φωνή γίνεται πιο δυνατή και πιο ξεκάθαρη.
Την ακούς και την εμπιστεύεται περισσότερο, την αφουγκράζεσαι και σε αφουγκράζεται πολύ καλά κι εκείνη.
Μαζί έχετε πλαστεί και εξελιχθεί.
Όταν το μέσα σου φωνάζει όχι ή ναι, μάθε να το ακούς!
Κάτι παραπάνω ξέρει, βλέπει , αναλύει και καταλήγει και μάλιστα όλα αυτά τα κάνει βασισμένο στα δικά σου βιώματα!
Τα μάτια και ο νους πλανώνται εύκολα αλλά το ένστικτο σπάνια λανθάνει.
Σε αυτή την αόρατη δύναμη, διλήμματα δεν χωρούν.
Όλα είναι απολύτως ξεκάθαρα! Θετικά ή αρνητικά.
Όταν ο νους και η καρδιά μπερδεύονται λοιπόν, η καλύτερη επιλογή λέγεται διαίσθηση και ξεκινά να ψιθυρίζει.
Την ακούς;
Υπάρχει βέβαια.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, εκείνο που λέγεται ένστικτο ή αλλιώς διαίσθηση, και είναι αυτό που ενίοτε μας χτυπά τα καμπανάκια ότι κάτι δεν λειτουργεί καλά.
Ποσό αφουγκραζόμαστε αυτή την αόρατη δύναμη;
Τις περισσότερες φορές, ελάχιστα έως καθόλου.
Ορισμένες φορές μάλιστα κλείνουμε ωραιότατα τα αυτάκια μας με αυτοσχέδιο βουλοκέρι και προχωράμε πρόσω ολοταχώς στην καταστροφή.
Και όταν πάνε στραβά όλα, τότε και μόνο τότε, αναθεωρούμε μετανιώνοντας.
Μεγαλώνοντας και αποκτούμε εμπειρίες κι αυτή η ενδόμυχη φωνή γίνεται πιο δυνατή και πιο ξεκάθαρη.
Την ακούς και την εμπιστεύεται περισσότερο, την αφουγκράζεσαι και σε αφουγκράζεται πολύ καλά κι εκείνη.
Μαζί έχετε πλαστεί και εξελιχθεί.
Όταν το μέσα σου φωνάζει όχι ή ναι, μάθε να το ακούς!
Κάτι παραπάνω ξέρει, βλέπει , αναλύει και καταλήγει και μάλιστα όλα αυτά τα κάνει βασισμένο στα δικά σου βιώματα!
Τα μάτια και ο νους πλανώνται εύκολα αλλά το ένστικτο σπάνια λανθάνει.
Σε αυτή την αόρατη δύναμη, διλήμματα δεν χωρούν.
Όλα είναι απολύτως ξεκάθαρα! Θετικά ή αρνητικά.
Όταν ο νους και η καρδιά μπερδεύονται λοιπόν, η καλύτερη επιλογή λέγεται διαίσθηση και ξεκινά να ψιθυρίζει.
Την ακούς;
Το “τέλος” της γυναίκας θα το καταλάβεις από το βλέμμα και τη σιωπή της.
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Λένε πως δεν υπάρχει πιο ψυχρό θέαμα από το βλέμμα μιας γυναίκας, που κοιτά τον άντρα που την
έχει απογοητεύσει.
Ίσως να ‘ναι έτσι.
Ίσως τελικά η ψυχρότητα αυτή σηματοδοτεί και το οριστικό φινάλε .
Μέχρι τότε υπάρχει η αμυδρή ελπίδα της επιστροφής.
Έπειτα από αυτό το βλέμμα όμως ο κύκλος σπάει .
Το σπάσιμο γίνεται πλέον απόλυτα συνειδητά.
Μετά το κρακ ακολουθεί το μηδέν.
Όχι, δεν μιλάω για τη στιγμή που φτάνεις στο ναδίρ, μιλάω για τη στιγμή που εσύ η ίδια μηδενίζεις με τα χέρια σου το κοντέρ της ζωής σου.
Για εκείνη την απόλυτα δική σου στιγμή, που τερματίζεις ότι έγινε και ξεκινάς πάλι μέσα σου να φτιάχνεις τα πράγματα απ την αρχή.
Είναι εκείνη η στιγμή, που πια μπορείς να φτιάξεις τα πράγματα, αλλά δεν θέλεις .
Είναι που το συγγνώμη, το σ’ αγαπώ και το σε θέλω πίσω δεν σου προκαλούν ίχνος συναισθήματος.
Είναι που απλά έπαψε να σε νοιάζει.
Κοιτάς το ταβάνι και δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Ο κύκλος έκλεισε πια.
Έσπασε ο κρίκος.
Η ζεστασιά και η αγάπη έδωσαν τη θέση τους στην ψυχρότητα και την απόλυτη σιωπή.
Δεν μιλάς. Δεν θες να σπαταλήσεις άλλο χρόνο και λέξεις.
Ίσως να μην είσαι η ίδια γυναίκα που ήσουν πριν.
Ίσως να μην μπορείς να σβήσεις τα όποια σημάδια υπάρχουν στην ψυχή σου .
Ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξεις πανιά για νέους κύκλους, πιο ισχυρούς, πιο όμορφους .
Ίσως μπροστά σου είναι όλα όσα ήθελες.
Είναι που όπως λέει και η Κική Δημουλά, “κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια” .
Είναι που την αρχή σου πια, την τόσο καινούργια αρχή που θες, εσύ την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου σαν πολύτιμο δώρο και είσαι ελεύθερη να αγωνιστείς για αυτή..
Keep walking..
Ο δρόμος είναι μπροστά σου …ποτέ πίσω σου…
έχει απογοητεύσει.
Ίσως να ‘ναι έτσι.
Ίσως τελικά η ψυχρότητα αυτή σηματοδοτεί και το οριστικό φινάλε .
Μέχρι τότε υπάρχει η αμυδρή ελπίδα της επιστροφής.
Έπειτα από αυτό το βλέμμα όμως ο κύκλος σπάει .
Το σπάσιμο γίνεται πλέον απόλυτα συνειδητά.
Μετά το κρακ ακολουθεί το μηδέν.
Όχι, δεν μιλάω για τη στιγμή που φτάνεις στο ναδίρ, μιλάω για τη στιγμή που εσύ η ίδια μηδενίζεις με τα χέρια σου το κοντέρ της ζωής σου.
Για εκείνη την απόλυτα δική σου στιγμή, που τερματίζεις ότι έγινε και ξεκινάς πάλι μέσα σου να φτιάχνεις τα πράγματα απ την αρχή.
Είναι εκείνη η στιγμή, που πια μπορείς να φτιάξεις τα πράγματα, αλλά δεν θέλεις .
Είναι που το συγγνώμη, το σ’ αγαπώ και το σε θέλω πίσω δεν σου προκαλούν ίχνος συναισθήματος.
Είναι που απλά έπαψε να σε νοιάζει.
Κοιτάς το ταβάνι και δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Ο κύκλος έκλεισε πια.
Έσπασε ο κρίκος.
Η ζεστασιά και η αγάπη έδωσαν τη θέση τους στην ψυχρότητα και την απόλυτη σιωπή.
Δεν μιλάς. Δεν θες να σπαταλήσεις άλλο χρόνο και λέξεις.
Ίσως να μην είσαι η ίδια γυναίκα που ήσουν πριν.
Ίσως να μην μπορείς να σβήσεις τα όποια σημάδια υπάρχουν στην ψυχή σου .
Ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξεις πανιά για νέους κύκλους, πιο ισχυρούς, πιο όμορφους .
Ίσως μπροστά σου είναι όλα όσα ήθελες.
Είναι που όπως λέει και η Κική Δημουλά, “κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια” .
Είναι που την αρχή σου πια, την τόσο καινούργια αρχή που θες, εσύ την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου σαν πολύτιμο δώρο και είσαι ελεύθερη να αγωνιστείς για αυτή..
Keep walking..
Ο δρόμος είναι μπροστά σου …ποτέ πίσω σου…
Στην ζωή, μετράνε οι παρόντες στην πράξη, όχι στα λόγια
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Παρών. Βαριά λέξη, ασήκωτη!
Όχι τόσο στο να την πεις, στο να την εφαρμόσεις κυρίως.
Είτε το γράψεις με όμικρον είτε με ωμέγα, ο κοινός παρονομαστής και των δυο είναι ένας, το τώρα!
Αυτό αντιπροσωπεύουν.
Παρόν ίσον τώρα! Δεν υπάρχει σε αυτό ούτε αόριστος, ούτε μέλλοντας..
Όχι τόσο στο να την πεις, στο να την εφαρμόσεις κυρίως.
Είτε το γράψεις με όμικρον είτε με ωμέγα, ο κοινός παρονομαστής και των δυο είναι ένας, το τώρα!
Αυτό αντιπροσωπεύουν.
Παρόν ίσον τώρα! Δεν υπάρχει σε αυτό ούτε αόριστος, ούτε μέλλοντας..
Πού είσαι στο παρόν μου; Ναι, είναι μέρα και ώρα για παρουσίες.
Είσαι εδώ; με ακούς; μου μιλάς; γελάς με τα αστεία μου;
Με τις πιο σοβαρές καταστάσεις τι κάνεις; πως διαχειρίζεσαι τα στραβά της καθημερινότητας;
Θέλει κόπο και τρόπο η παρουσία.. Και κυρίως θέλησή …
Δεν μπορείς να την εκβιάσεις, ούτε να την απαιτήσεις.
Είσαι εδώ; με ακούς; μου μιλάς; γελάς με τα αστεία μου;
Με τις πιο σοβαρές καταστάσεις τι κάνεις; πως διαχειρίζεσαι τα στραβά της καθημερινότητας;
Θέλει κόπο και τρόπο η παρουσία.. Και κυρίως θέλησή …
Δεν μπορείς να την εκβιάσεις, ούτε να την απαιτήσεις.
Μπορεί να μας θλίβουν απουσίες ωστόσο οι παρουσίες είναι αυτές που μας καθορίζουν .και οι δικές μας στις ζωές των άλλων και των άλλων στη δική μας ζωή.
Τι να κάνεις την παρουσία κάποιου ,αν δεν είναι εκεί όταν την χρειάζεσαι περισσότερο;
Τίποτα δεν έχει να σου προσφέρει ένα επιλεκτικό ή μερικό ενδιαφέρον.
Τι να κάνεις την παρουσία κάποιου ,αν δεν είναι εκεί όταν την χρειάζεσαι περισσότερο;
Τίποτα δεν έχει να σου προσφέρει ένα επιλεκτικό ή μερικό ενδιαφέρον.
Αν ο άλλος δεν μπορεί να σου προσφέρει το παρών του σε όλα τα χρώματα της ζωής σου, φωτεινά και μουντά, πολύχρωμα η σκοτεινά τότε σε τι ωφελεί η δήθεν παρουσία του άραγε.
Μπορεί να μην σου αρέσει αυτός ο όρος , άλλα ουσιαστικά αυτό ακριβώς είναι.
Μια ψεύτικη σκιά που ταιριάζει με το σκοτάδι αλλά χάνεται στο φως.
Ένα αδιάκοπο παρόν και ενδιαφέρον χρειαζόμαστε.
Όχι ανθρώπους να μας καλύπτουν μερικώς τα κενά και τα δικά μας και τα δικά τους.
Ένα χέρι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα που μπορούν να μας τραβήξουν μπροστά.
Μπορεί να μην σου αρέσει αυτός ο όρος , άλλα ουσιαστικά αυτό ακριβώς είναι.
Μια ψεύτικη σκιά που ταιριάζει με το σκοτάδι αλλά χάνεται στο φως.
Ένα αδιάκοπο παρόν και ενδιαφέρον χρειαζόμαστε.
Όχι ανθρώπους να μας καλύπτουν μερικώς τα κενά και τα δικά μας και τα δικά τους.
Ένα χέρι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα που μπορούν να μας τραβήξουν μπροστά.
Ο αγαπημένος μου καθηγητής πάντα συνήθιζε να μου λέει : “ταξίδι η ζωή κορίτσι μου και σε αυτό μετρούν οι συνοδοιπόροι και όχι οι guest star”.
Μη στέκεσαι λοιπόν σε απουσίες.
Τις παρουσίες να μετράς και να τιμάς.
Αυτές είναι η ουσία και η δύναμη σου
Σε όλα και για όλα…
Μη στέκεσαι λοιπόν σε απουσίες.
Τις παρουσίες να μετράς και να τιμάς.
Αυτές είναι η ουσία και η δύναμη σου
Σε όλα και για όλα…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)