Κι εκεί που φοβόμουν μη σε χάσω, κατάφερες να με χάσεις εσύ..

http://www.loveletters.gr/%CE%9A%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%AC%CF%83%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%81/

Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Αν υπάρχουν πράγματα που όλοι μετανιώνουμε, θα έλεγα κάνοντας ένα σύντομο rewind, ότι μετανιώνω μόνο για τις φορές που έμεινα και επέμεινα περισσότερο από όσο θα πρέπε.
Καλή η επιμονή δεν λέω,  από αυτή διαθέτω μπόλικη.
Πλέον όμως έμαθα να μην τη σπαταλώ αφειδώς.
Ούτε να την χρησιμοποιώ παντού και πάντα.
Υπάρχει μια λέξη που λέγεται διαχωρισμός.

Μια νοητή ταξινόμηση ανθρώπων και πραγμάτων που με βοηθά να κρατώ τις δικές μου ψυχικές ισορροπίες και να προχωρώ δίχως να κοιτώ πίσω.

Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί και πως.
Είναι η δική μου άμυνα και δύναμη.
Έπαψα να υπεραναλύω τα πάντα.
Έπαψαν να με αγγίζούν όλες σου οι λέξεις και συμπεριφορές
Έμαθα να κλείνω τα αυτιά μου σε λόγια άνευ ουσίας και σημασίας.
Κυρίως όμως άρχισα να σβήνω με ανεξίτηλο μελάνι ότι με πονά.
Και να προχωρώ δίχως βαρίδια να με τραβούν πίσω.

Με κοιτάς και απορείς.
Ίσως γιατί δεν βλέπεις πια στο βλέμμα μου όσα θα ήθελες να υπάρχουν ακόμα.
Ίσως γιατί περίμενες πως όλα θα είναι στη θέση τους με το πέρασμα του χρόνου, αλλά δεν είναι.
Ίσως πάλι νόμισες απλά ότι όλα θα γυρνούν γύρω σου πάντα όπως πριν.

Ξεχνάς όμως πως ότι βλέπεις το κέρδισες με το σπαθί σου και με πολύ κόπο.
Τα δεδομένα αλλάζουν.
Ο χρόνος προχωρά μπροστά και μόνο!
Τι ειρωνία!
Φοβόμουν να σε χάσω, αλλά τελικά έχασες εσύ εμένα.