Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

Πολλάκις έχω αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα μου για την ευρωπαϊκή συνοχή που τίθεται εν αμφιβόλω τα τελευταία χρόνια .Όσο περνά ο καιρός ,τόσο περισσότερο βλέπει κανείς μια συσσωρευμένη δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων πολιτών που ολοένα και αυξάνεται δραματικά μετά και τη σωρεία τρομοκρατικών χτυπημάτων που έλαβαν χώρα τελευταία σε ευρωπαϊκό έδαφος.
  Ενδεικτικό της αυξανόμενης δυσαρέσκειας? Η "οικειοθελής" αποχώρηση της Βρετανίας,η οποία σαφώς ενίσχυσε τον σκεπτικισμό,ακόμη και των πλέον προοδευτικών της Ευρώπης. Στο κλίμα αυτό και οι δηλώσεις πολιτικών όπως η Μαρί λε Πεν στη Γαλλία ,της οποίας  η βασική προεκλογική δέσμευση είναι το Frexit στις επερχόμενες εκλογές.Εύκολα λοιπόν αντιλαμβάνεται κανείς,ότι πλέον η "βόμβα" ευρώ οδεύει προς έκρηξη και μάλιστα τάχιστα.Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε  και την παραίτηση του Ματέο Ρέντζι στη γειτονική Ιταλία και την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών και εκεί ,καθώς και την παρ' ολίγον επικράτηση του υποψηφίου της άκρας δεξιάς στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας , αλλά και τις ολλανδικές εκλογές ,όλα αυτά  αναδεικνύουν περίτρανα πως η Ευρώπη που γνωρίζαμε μέχρι πρότινος έπαψε να υφίσταται πλέον . Ζούμε στην πλέον ρευστή και μεταβατική κατάσταση από την αρχή της ένωσης και ουδείς μπορεί να προβλέψει την πορεία και το τέλος  που αυτή θα έχει.
   Βέβαια το θέμα της μετανάστευσης και της ασφάλειας είναι αυτό που κυριαρχεί τελευταία μέσα στο κλίμα της γενικής ανασφάλειας που κυριαρχεί παντού . Ενδεικτικές  και οι δηλώσεις του Δημήτρη Αβραμόπουλου ,επιτρόπου Μετανάστευσης,Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας , που με άρθρο του στο NEW EYROPE  τόνισε μεταξύ άλλων ότι το 2017 θα είναι έτος δοκιμασίας για το ευρωπαϊκό εγχείρημα . Μπορεί το τελευταίο διάστημα να βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις για πρόσθετα μέτρα ασφάλειας , ωστόσο όλα αυτά θεωρητικά , γιατί για άλλη μια φορά στην πράξη  η Ευρώπη αποδείχθηκε ανίσχυρη να διαχειριστεί τόσο τις προσφυγικές ροές , όσο και τα τρομοκρατικά χτυπήματα .Πόσο λοιπόν και πως να αντέξει ως σύνολο τους κλυδωνισμούς ??
  Αυτό που διερωτάται κανείς είναι αν εδώ που έφτασαν τα πράγματα μπορεί πλέον να βελτιωθεί η κατάσταση . Δίχως να θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη , τείνω προς το όχι τελικά. Γιατί ? Διότι πολύ απλά η" Μέχρι Χτες " Ευρώπη αρνούνταν πεισματικά να αφουγκραστεί και να λύσει βασικά προβλήματα που ξεκίνησαν ως απλή "ίωση " και πλέον εξελίχθηκαν σε ανεξέλεγκτη "μάστιγα" . Επέλεξε να εθελοτυφλεί  , δίνοντας  και δείχνοντας την εύνοια της σε συγκεκριμένες χώρες και πολιτικές , αγνοώντας επιδεικτικά τις φωνές και τους κινδύνους .Γιατί λοιπόν μας κάνει εντύπωση όλη αυτή η μεταστροφή  ?

   Και ερχόμαστε στο παρόν .Θα μου πείτε , ευλόγως , το  " τώρα " που ζούμε αλλάζει εν μία νυχτι ? Όχι. Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος ,όπως σε όλα Τον έχουμε αυτόν τον χρόνο? Φοβάμαι ότι τον εξαντλήσαμε σε ανούσιες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις..Η μόνη αλήθεια που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ,είναι ότι αποτύχαμε ως ευρωπαϊκή οντότητα να διατηρήσουμε βασικές αρχές.Για αυτό και κυρίαρχη είναι  πλέον η άποψη  "ο καθένας να αποφασίζει και να πράττει μονάχος του,για τη χώρα του",αφού στην πράξη αποδείξαμε ότι "όλοι μαζί δεν μπορούμε". ΓΙΑΤΙ? Μα δεν ήμασταν όλοι μαζί ως σύνολο. Κατ ουσίαν ο καθείς προσπαθούσε τα χρόνια που πέρασαν να αποκομίσει ότι οφέλη μπορούσε και να μετακυλήσει το πρόβλημα αλλού . Μη μας ξενίζει τώρα το γεγονός ότι χρειαζόμαστε¨ περαιτέρω βοήθεια " Αν δεν υπάρξει συνεργασία και συνεννόηση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο , πέραν του  ευρωπαϊκού πλέον,  πολύ φοβάμαι ότι θα βιώσουμε σκληρότερες και χειρότερες μέρες.Όσο νωρίτερα το αποδεχτούμε αυτό και κινηθούμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συμφωνίας και συνεννόησης ,τόσο πιο λίγες θα είναι και οι απώλειες μας . 

ΦΥΓΗ : ΔΥΝΑΜΗ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ?

Μια νέα χρονιά ήδη έχει ξεκινήσει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ,υποχρεώσεις αλλαγές και ανακατατάξεις για όλους .Τι γίνεται όμως με τους εαυτούς μας ? Συνήθως επιλέγουμε να κάνουμε τον απολογισμό μας στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, ή σε μέρες γενεθλίων ευχόμενοι να έρθει κάτι καλύτερο και με κάποιο τρόπο (μαγικό (?) ή μη ) να γίνει κάτι που να ταράξει τα νερά στη ζωή μας . Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως για αυτές τις αλλαγές που τόσο ευχόμαστε? Και τι άραγε είμαστε πρόθυμοι να "θυσιάσουμε" για να δούμε αποτέλεσμα?

      Κι εδώ ερχόμαστε στο κεφάλαιο που λέγεται φυγή . Προσωπικά απεχθάνομαι τη λέξη αυτή .Προτιμώ το επιλογή .Γιατί αν το αναλύσει κανείς ,αυτό είναι στην ουσία. Όταν κάτι δεν μου κάνει, δεν μου ταιριάζει ,δεν με βοηθά στο να εξελιχθώ θετικά ,είναι επιλογή μου και μάλιστα απόλυτα συνειδητή να το αλλάξω. Σαφώς κάθε αλλαγή έχει και το ανάλογο τίμημα όπως σε όλα στη ζωή .Το θέμα είναι να είσαι πρόθυμος να τη δεχτείς είτε το πρόσημο είναι θετικό ,είτε όχι και να είσαι απόλυτα ξεκάθαρος ,διαυγής και δυνατός για να προχωρήσεις σε κάτι άλλο που σε κρατά σε εγρήγορση και σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις περισσότερο. Διότι οτιδήποτε χρειάζεται θέληση και προσπάθεια ,είτε  πρόκειται για την επαγγελματική , είτε για την οικογενειακή -προσωπική μας ζωή.

  Βέβαια εδώ υπάρχει και ο αντίλογος . Αυτό που από μικροί μας έμαθαν .Το ρητό του "ο επιμένων νικά", το ότι το να τα παρατάς είναι λιποταξία. Ναι σωστό το να αγωνίζεσαι πάντα για τα πάντα, άλλα μήπως κάποιος θα έπρεπε να μας έχει μάθει πως και εδώ υπάρχει ένα όριο? Ένα STOP με κόκκινα γράμματα που θα μας αποτρέπει από επαναλαμβανόμενες δυσάρεστες καταστάσεις ? Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε αναρωτηθεί μέσα μας ,είτε πρόκειται για δουλειά ,είτε για φιλικές ή ακόμη και ερωτικές σχέσεις "μήπως τελικά έπρεπε να έχω ανεχτεί λιγότερα? Άλλες πάλι αναρωτιόμαστε μήπως τελικά δεν προσπαθήσαμε αρκετά(?) ,οπότε καταλήγουμε να έχουμε ενοχές και να κάνουμε διπλή προσπάθεια γιατί απλά "πρέπει"(?) .

    Τελικά σε όλα πρέπει να ισχύει το "παν μέτρον άριστον" .Οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν. ¨"Το να φεύγεις τη σωστή στιγμή είναι τέχνη " αρκεί να έχεις "επιμείνει" και ας μην νίκησες τελικά . Γιατί νίκη είναι να αναγνωρίζεις και το πότε πρέπει να σταματάς . Γιατί τελικά η δύναμη ή η αδυναμία είναι μέσα στο μυαλό μας .

http://www.voria.gr/article/thessaloniki-tilefonima-gia-vomva-sto-dikastiko-megaro-1