Αναγνώστες

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Από ένα ψεύτικο “μαζί”, καλύτερα μόνη..




Γράφει η Τσακίρη Ελένη
Και ξέρεις κάτι φίλη;
Η αυτολύπηση ποτέ δεν ωφέλησε κανένα.
Αν νιώθεις ότι μόνο δίνεις και δεν υπάρχει ανταπόδοση μη το “τραβάς”.
Καμιά φορά στη ζωή πονά περισσότερο η” διατήρηση” παρά η οριστική “διακοπή”.
Γιατί να μένεις σε κάτι που δεν σε καλύπτει;
Γιατί να υπομένεις μαζεύοντας ” ψίχουλα” από “θα” και “αν”;
Μικρή η ζωή μας κορίτσι μου για να τη ζούμε στη μιζέρια και στα ” ίσως ” .
Αυτά τα “ίσως αν κάνω λίγη ακόμη υπομονή ” , “ίσως να δώσω μια ακόμη ευκαιρία ” , “ίσως με το χρόνο τα πράγματα φτιάξουν , όλα αυτά τα ίσως μαζί που δημιουργούν αμφιβολία και ενοχές, όλα αυτά σε κρατούν δέσμια σε τι;
Σε ένα “τίποτα” , που κάνεις εσύ ΚΑΤΙ δίνοντας τα όλα;
Για ποιόν;
Για σένα;
Για εκείνον;
Γιατί το για “εσάς” δεν υπάρχει , ούτε ως λέξη πόσο μάλλον ως πράξη , γιατί όλα αυτά λοιπόν;
Δεν είναι αγάπη αυτό , ούτε σχέση , το ξέρεις καλά. Μηπως δεν θες να το παραδεχτείς ότι είναι ωρα να φεύγεις;
Ναι είναι .
Άργησες κιόλας αφού ρωτάς τη γνώμη μου και είσαι εδώ.
Απο εκεί που δεν εκτιμούν αυτό που είσαι και αυτά που δίνεις , να αποχωρείς.
Σιωπηλά ή φωναχτά δεν έχει σημασία.
Καμιά φορά η απουσία είναι η πιο τρανταχτή παρουσία!
Φύγε λοιπόν.
Μη σπαταλάς άλλο χρόνο , κανείς μας δεν ξέρει πόσο από αυτόν έχει .
Ξόδεψε τον όμως σε αμφίδρομες και φωτεινές οδούς όχι σε στενούς και σκοτεινούς μονόδρομους.
Ότι θες να ζήσεις είναι μπροστά σου, ποτέ πίσω σου.
Μην κλαις άλλο λοιπόν! Σκούπισε τα μάτια σου!
Ξεκίνα….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου