Υπάρχεις κι εσύ που με αγγίζεις, χωρίς καν να με ακουμπάς

Πώς να ξεκινήσεις να μιλάς όταν οι λέξεις μοιάζουν λίγες και χορεύουν στο μυαλό σου σε καινούργιους ρυθμούς;
Πώς να περιγράψω όλα αυτά που χρωματίζουν την ψυχή μου και μόνο εσύ βλέπεις και ακούς;
Πώς γίνεται πάντα όταν σε χρειάζομαι να βρίσκεσαι ένα βήμα πίσω μου;
Πώς γίνεται να μην προφταίνω να στο ζητήσω καν; Νιώθω την αύρα σου και ξέρω ότι είσαι εκεί πριν ακόμη γυρίσω να δω με τα μάτια μου τη φυσική σου παρουσία.
Είσαι εδώ. Ακόμη μία βραδιά, ακόμα μία φορά και έχει το βλέμμα σου τέτοιο φως και ζεστασιά μέσα του, που σβήνει μεμιάς όλο το σκοτάδι της θλίψης μου.
Δεν μιλάς, απλά με κοιτάς και είναι αρκετό.
Δεν θέλω να σου αναλύσω πραγματικά τι με απασχολεί, γιατί με ένα περίεργο τρόπο, πάντα ξέρεις. Πάντα.
Κι αυτό με αρρωσταίνει και με γιατρεύει μαζί .
“Μετά την βροχή το ουράνιο τόξο ανθεί. Μην αφήνεις τη βροχή να κρύβει το ουράνιο τόξο, γιατί αυτό είσαι”  μου είπες.
Δεν ξέρω αν το ουράνιο τόξο “ανθίζει” μετά τη βροχή όπως μου είπες, πάντως ένα είναι σίγουρο.
“Το σύμπαν συνωμοτεί, δυσανασχετεί και αλλάζει αιφνιδίως ο ρους της κοσμοθεωρίας μου.”
Γιατί μπορεί να σε ακουμπάνε αλλά να μην σε αγγίζουν, εσύ όμως ξέρεις να με αγγίζεις δίχως καν να με ακουμπάς.

http://wp.loveletters.gr/11089-2/